غزل ۱۱۲۵ مولانا
| ۱ | چون سَر کَس نیستَت فِتْنه مَکُن دل مَبَر | چون که بِبُردی دلی باز مَرانش زِ دَر | |
| ۲ | چَشمِ تو چون رَهْ زَنَد رَهْ زده را رَه نَما | زُلْفَت اگر سَر کَشَد عشوه هِنْدو مَخَر | |
| ۳ | عشقْ بُوَد گُلْسِتان پَروَرش از وِیْ سِتان | از شَجَره‌یْ فَقر شُد باغِ درونْ پُرثَمَر | |
| ۴ | جُمله ثَمَر ز آفتاب پُخته و شیرین شود | خواب و خورَم را بِبَر تا بِرسَم نزدِ خَور | |
| ۵ | طَبْعِ جهانْ کُهنه دان عاشقِ او کُهنه دوز | تازه و تَرَّست عشقْ طالِبِ او تازه تَر | |
| ۶ | عشقْ بَرَد جُوبه جُو تا لبِ دریایِ هو | کُهنه خَران را بگو اَسْکی بَبُجْ کِمْدَه وَر | |
| ۷ | هر کَس یاری گُزید دلْ سویِ دِلْبَر پَرید | نَحسْ قَرینِ زُحَل شَمسْ قَرینِ قَمَر | |
| ۸ | دلْ خود از این عام نیست با کَسَش آرام نیست | گَر تو قَلْنَدردلی نیست قَلَنْدَر بَشَر | |
| ۹ | تَن چو زِ آبِ مَنی‌‌ست آب به پَستی رَوَد | اصلِ دل از آتش است او نَرَوَد جُز زَبَر | |
| ۱۰ | غیرِ دل و غیرِ تَنْ هست تو را گوهری | بی خَبَری زان گُهَر تا نشوی بی‌خَبَر |
اَسْکی بَبُجْ کِمْدَه وَر
جمله‌ای ترکی به معنی: “چه کسی کفش کهنه دارد”
این جمله که مخصوص افرادی است که کوچه به کوچه میروند و با صدای بلند و جهت خرید اشیای کهنه از مردم می‌پرسند.
و در سه غزل ۱۱۲۵ و ۱۱۲۷ و ۱۱۳۲ عینا” آمده است.