غزل ۱۱۱۷ مولانا
| ۱ | دلْ ناظِرِ جَمالِ تو آنگاه اِنْتِظار؟ | جانْ مَستِ گُلْستان تو آنگاه خارْ خار؟ | |
| ۲ | هر دَم زِ پَرتوِ نَظَرِ او به سویِ دل | حوری‌‌ست بر یَمین و نِگاری‌‌ست بر یَسار | |
| ۳ | هر صُبح دَم که دامِ شب و روز بَردَریم | از دوستْ بوسه‌‌یی و زِ ما سَجده صد هزار | |
| ۴ | امسال حَلْقه‌یی‌‌ست زِ سودایِ عاشقان | گَر نیست بازگشت دَرین عشقْ عُمرِ پار | |
| ۵ | بِنْواز چَنگِ عشقْ تو به نَغْماتِ لَمْ یَزَلْ | کَزْ چَنگ‌های عشقِ تو جان است تارِ تار | |
| ۶ | اَنْدَر هَوایِ عشق تو از تابشِ حَیات | بِگْرفته بیخ‌های درخت و دَهَد ثِمار | |
| ۷ | غوطی بِخورْد جانْ به تَکِ بَحْر و شُد گُهَر | این بَحْر و این گُهَر زِ پِیِ لَعْلِ توست زار | |
| ۸ | از نَغْمه‌های طوطیِ شِکَّرسِتانِ توست | در رَقصْ شاخِ بید و دو دَسْتَک زنان چَنار | |
| ۹ | از بَعدِ ماجَرایِ صَفا صوفیانِ عشق | گیرند یِکْدِگَر را چون مَستیانْ کِنار | |
| ۱۰ | مَستانه جانْ بُرون جَهَد از وَحْدَتِ اَلَست | چون سیلْ سویِ بَحر نه آرام و نه قَرار | |
| ۱۱ | جُزوی چو تیر جَسته زِ قَبْضه‌یْ کَمانِ کُل | او را نشانه نیست به جُز کُلّ و نی گُذار | |
| ۱۲ | جانی‌‌ست خوشْ بُرون شُده از صد هزار پوست | در چارْبالِشِ اَبَد او راست کار و بار | |
| ۱۳ | جان‌های صادقان همه در وِیْ زَنَند چَنگ | تا بانَوا شوند از آن جانِ نامْدار | |
| ۱۴ | جان‌ها گرفته دامَنَش از عشق و او چو قُطْب | بِگْرفته دامَنِ اَزَلِ مَحْضْ مَردْوار | |
| ۱۵ | تبریز رو دِلا و زِ شَمسِ حَق این بِپُرس | تا بَر بُراقِ سِرِّ مَعانی شوی سَوار |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!