غزل ۱۱۲۰ مولانا

۱	مَستیم و بی‌خودیم و جَمالِ تو پَرده‌دَر	زین پس مَباش ماها در ابر و پَرده‌در
۲	ما جمعِ عاشقانِ تو خوش قَدّ و قامَتیم	ما را صَلایِ فِتْنه و شور و هزار شَر
۳	خورشید تافته‌ست زِ رویِ تو چاشْتگاه	در عشقِ قُرصِ رویِ تو رفتیم بامْ بَر
۴	مَستی‌ست در سَر از میْ و این تابِ آفتاب	در سَر بِتافته‌ست پس از دست رفت سَر
۵	ای مُطربِ هَوایِ دل عاشقانِ روح	بِنْواز لَحنِ جان که تَنَنْ تَن لَطیف‌تَر
۶	تا جان‌ها زِ خِرقِه‌ی تَن‌ها بُرون شود	تا بر سَرینِ خِرقه رَوَد جانِ باخَبَر
۷	از جامِ صافِ بادهْ تو خاشاکِ جسم را	بَردار تا نَهیم به اِقْبالْ بَر به بَر
۸	تا دیده‌ها گُذاره شود از حِجاب‌‌‌‌‌ها	تا وارَهَد زِ خانه و مان و زِ بام و دَر
۹	سیمرغِ جان و مَفْخَرِ تبریزْ شَمسِ دین	بیند هزار روضه و یابَد هزار پَر