غزل ۱۱۲۲ مولانا
| ۱ | اندیشه را رَها کُن اَنْدَر دِلَش مَگیر | زیرا بِرهنه‌یی تو و اندیشهْ زَمْهَریر | |
| ۲ | اندیشه می‌کُنی که رَهی از زَحیر و رنج | اندیشه کردن آمد سَرچشمه زَحیر | |
| ۳ | زَ انْدیشه‌ها بُرون دان بازارِ صُنْع را | آثار را نِظاره کُن ای سُخْره اثیر | |
| ۴ | آن کوی را نِگَر که پَرَد زو مُصَوَّرات | وان جوی را کَزو شُد گَردنده چَرخِ پیر | |
| ۵ | گُلْگونه‌یی کَزوست رُخ دِلْبَران چو گُل | سَر فِتْنه‌یی کَزوست رُخِ عاشقان زَریر | |
| ۶ | خوش از عَدَم همی‌پَرَد این صد هزار مُرغ | از یک کَمانْ همی‌جَهَد این صد هزارْ تیر | |
| ۷ | بی چون و بی‌چگونه بُرون از رُسوم و فَهْم | بی‌دست می‌سِریشَد در غَیبْ صد خَمیر | |
| ۸ | بی آتشی تَنورِ دل و مَعْده‌ها فُروخت | نان بر دُکان نَهاده و خَبّاز ما سَتیر | |
| ۹ | از لوح خاکِ ساده دَهَد صد هزار نَقْش | وَزْ جوشِ خونِ ماده دَهَد صد هزار شیر | |
| ۱۰ | شییءَ اللَّهی بِگُفتی و آمد زِ چَرخْ بانگ | زَنْبیل بَرگُشا که عَطا آمد ای فقیر | |
| ۱۱ | زَفْت آمد آن نواله و زَنْبیل را دَرید | از مَطْبَخِ خدایْ نَیایَد صِلِّه‌یْ حقیر | |
| ۱۲ | آن کَس که مَنّ و سَلْوی بِفْرسْتَد از هوا | وان کَزْ شکافِ کوه بُرون می‌کَشَد بَعیر | |
| ۱۳ | وان کو زِ آبِ نُطْفه بَرآرَد تَهَمْتَنی | وان کو زِ خوابِ خُفته گُشایَد رَهِ مَطیر | |
| ۱۴ | اَنْدَر عَدَم نِمایَد هر لحظه صورتی | تا این خیالیان بِشِتابَنْد در مَسیر | |
| ۱۵ | فرمانْ کُنم چو گفت خَمُش من خَمُش کُنم | خودْ شَرحِ این بگوید یک روز آن امیر |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!