غزل ۱۱۲۳ مولانا

۱	پَرده خوش آن بُوَد کَزْ پَسِ آن پَرده دار	با رُخِ چون آفتابْ سایه نِمایَد نِگار
۲	آید خورشیدوار ذَرّه شود‌ بی‌قَرار	کان رُخِ هَمچون بهار از پَسِ پَرده مَدار
۳	خیز که این روزِ ماست روزِ دِلْفروز ماست	از جِهَتِ سوزِ ماست عشقْ چُنین پُرشَرار
۴	خیز که رَستیم ما بَندْ شِکَستیم ما	خیز که مَستیم ما تا به اَبَد‌ بی‌خُمار
۵	خیز که جان آمده‌‌ست جان و جهان آمده‌ست	دست زَنان آمده‌‌ست ای دلْ دستی بَرآر
۶	آبِ حَیات آمده‌‌ست روزِ نَجات آمده‌ست	قَند و نَبات آمده‌‌ست ای صَنَمِ قَنْدبار
۷	بَنده آن پَرده‌اَم گوشْ گِران کرده‌ام	تا که به گوشم دَهان آرَد آن پَرده دار
۸	مَکْرِ مرا چون بدید مَکْرِ دِگَر او پَزید	آمد و گوشم گَزید گفت هَلا ای عَیار
۹	بی اَدَبی هم نِکوست کانْ سَبَبِ جنگِ اوست	سَر نَکَشم من زِ دوست بهرِ چنین کار و بار
۱۰	جنگ تو است این حَیات زان که ندارد ثبات	جنگِ تو خوش چون نَبات صُلْحِ تو خود زینهار