غزل ۱۱۲۴ مولانا

۱	تاخت رُخ آفتاب، گشت جهانْ مَست‌وار	بر مَثَلِ ذَرّه‌ها، رَقص‌کُنان پیشِ یار
۲	شاهْ نِشَسته به تَخت، عشقْ گِرو کرده رَخْت	رَقص‌کُنان هر درخت، دست‌زَنان هر چَنار
۳	از قَدَح جامِ وِی، مَست شده کو و کِی	گرم شُده جانِ دِی، سَرد شده جانِ نار
۴	روحْ بِشارَت شنید، پَرده‌ی جان بَردَرید	رایَتِ احمد رَسید، کُفر بِشُد زارْ زار
۵	بانگ زده آن هُما، هرکه که هست از شما	دور شو از عشقِ ما، تا نشوی دل‌فَگار
۶	گفته دلِ من بِدو، کِی صَنَم تُندخو	چون بِرَهَد آنکه او، گشت به زخمت شکار؟
۷	عشقْ چو ابرِ گِران، ریخت بَرین و بَران	شُد طَرَفی زَعفَران، شُد طَرَفی لاله‌زار
۸	آبِ مَنی هَمچو شیر، بَعدِ زمانی یَسیر	زاد یکی هَمچو قیر، وان دِگَری هَمچو قار
۹	مُنْکِرِ شَهْ کورزاد‌، بی‌خَبَر و کور باد	از شَهِ ما شَمسِ دین، در تبریز اِفتِخار