غزل ۱۱۲۷ مولانا
| ۱ | وَجْهُکَ مِثْلُ الْقَمَر، قَلْبُکَ مِثْلُ الْحَجَر | رُوحُکَ رُوحُ الْبَقا، حُسْنُکَ نُورُ الْبَصَر | |
| ۲ | دشمنِ تو در هنر، شد به مَثَل دُمِّ خَر | چند بِپِیمایی‌اَش؟ نیست فُزون، کَم شُمَر | |
| ۳ | اُقْسِمُ بِالْعادیات، اَحْلِفُ بِالْمُوریات | غَیْرُکَ یا ذَا الصِّلات، فی نَظَری کَالْمَدَر | |
| ۴ | هرکه به جُز عاشق است، در تُرُشی لایِق است | لایِقِ حَلوا شِکَر، لایِقِ سِرکا کَبَر | |
| ۵ | هَجْرُکَ رُوحی فِداک، زَلْزَلَنی فی هَواکْ | کُلُّ کَریمِ سِواک، فَهْوَ خِداعٌ غَرَر | |
| ۶ | چون سَرِ کَس نیسْتَت، فِتْنه مَکُن دلْ مَبَر | چون که بِبُردی دلی، بازمَرانَش زِ دَر | |
| ۷ | چَشمِ تو چون رهْ زَنَد، رَه‌زده را رَه نِما | زُلْفِ تو چون سَر کَشَد، عشوۀ هِنْدو مَخَر | |
| ۸ | عشقْ بُوَد دِلْسِتان، پَروَرشِ دوستان | سَبز و شِکُفته کُند، جانِ تو را چون شَجَر | |
| ۹ | عشقْ خوش و تازه‌رو، طالِبِ او تازه‌تَر | شکلِ جهانْ کُهنه‌‌یی، عاشقِ او کُهنه‌خَر | |
| ۱۰ | عشق‌خَرانْ جُو به جُو، تا لبِ دریایِ هو | کُهنه‌خَران کو به کو، اَسْکی بَبُجْ کِمْدَه وَرْ |
اَسْکی بَبُجْ کِمْدَه وَر
جمله‌ای ترکی به معنی: “چه کسی کفش کهنه دارد”
این جمله که مخصوص افرادی است که کوچه به کوچه میروند و با صدای بلند و جهت خرید اشیای کهنه از مردم می‌پرسند.
و در سه غزل ۱۱۲۵ و ۱۱۲۷ و ۱۱۳۲ عینا” آمده است.
ممنون آقا ناصر از توضیح شما. بنده را به یاد
” نمکی، نونِ خشکی” خودمان انداخت