غزل ۱۱۲۸ مولانا

۱	بر سَرِ رَهْ دیدَمَش تیزْرَوان چون قَمَر	گفتم بَهرِ خدا یک دَمه آهسته تَر
۲	یک دَم ای ماهْ وَش اسپ و عِنان را بِکَش	ای تو چو خورشید و خور سایه زِ ما زو مَبَر
۳	گفت مَنَم آفتاب نیست تو را تابِ تاب	زان که زِ یک تابِ من از تو نَمانَد اَثَر
۴	زان که تو در سَردسیر داشته‌یی رَخْتِ خُشک	خُشک لَب و چَشمْ تَر بوده‌یی از خُشک و تَر
۵	بُرجِ من آن سوتَراست دور زِ خُشک و تَراست	نیکْ عَجَب گوهراست نیکْ پُر از شور و شَر
۶	از پَسِ چندین حِجاب چاکْ زَدَستی تو جَیب	از پَسِ پَرده تو را یاوه شده پا و سَر
۷	جانِبِ تبریز تاز جانِبِ شمعِ طِراز	شَمسِ حَقِ سَرفَراز تا شَوَدَت زیب و فَر