غزل ۱۱۲۹ مولانا

۱	عُمر که‌ بی‌عشقْ رَفت هیچ حِسابَش مَگیر	آبِ حَیات است عشق در دل و جانَش پَذیر
۲	هر کِه جَزِ عاشقان ماهی‌ بی‌آب دان	مُرده و پَژمُرده است گر چه بُوَد او وَزیر
۳	عشقْ چو بُگْشاد رَخْت سَبز شود هر درخت	بَرگِ جوان بَردَمَد هر نَفَس از شاخِ پیر
۴	هر کِه شود صیدِ عشق کِی شود او صیدِ مرگ؟	چون سِپَرش مَهْ بُوَد کِی رَسَدَش زَخمِ تیر؟
۵	سَر زِ خدا تافْتی هیچ رَهی یافتی؟	جانِبِ رَهْ بازگرد یاوه مَرو خیر خیر
۶	تَنگِ شِکَر خَر بَلاش وَرْ نَخَری سِرکه باش	عاشقِ این میر شو وَرْ نشوی رو بِمیر
۷	جُمله جان‌های پاک گشته اسیرانِ خاک	عشقْ فروریخت زَر تا بِرَهانَد اسیر
۸	ای کِه به زَنْبیلِ تو هیچ کسی نان نریخت	در بُنِ زَنْبیلِ خود هم بِطَلَب ای فَقیر
۹	چُست شو و مَرد باش حَقْ دَهَدَت صد قُماش	خاکِ سِیَه گشت زَر خونِ سِیَه گشت شیر
۱۰	مَفْخَرِ تَبریزیان شَمسِ حق و دین بیا	تا بِرَهَد پایِ دلْ ز آب و گِلِ هَمچو قیر