غزل ۱۱۳۲ مولانا
| ۱ | چون سَرِکَس نیسْتَت فِتْنه مَکُن دلْ مَبَر | چون که بِبُردی دلیْ پَرده او را مَدَر | |
| ۲ | چَشمِ تو چون رَهْ زَنَد رَهْ زده را رَهْ نِما | زُلْفِ تو چون سَر کَشَد عشوه هِنْدو مَخَر | |
| ۳ | عشقْ بُوَد دِلْسِتان پَروَرشِ دوستان | سَبز و شِکُفته کُند باغِ تو را چون شَجَر | |
| ۴ | وَجْهُکَ وَجْهُ الْقَمَر قَلْبُکَ مِثْلُ الْحَجَر | رُوحُکَ رُوحُ الْبَقا حُسْنُکَ نُورُ الْبَصَر | |
| ۵ | عشقْ خَران جُو به جُو تا لَبِ دریایِ هو | کُهنه خَران کو به کو اَسْکی بَبُجْ کِمْدَه وَرْ | |
| ۶ | دشمنِ ما در هُنر شُد به مَثَلْ دُنْبِ خَر | چند بِپیمایی اَش؟ نیست فُزون کَم شُمَر | |
| ۷ | اُقْسِمُ بِالعادیات اَحْلِفُ بِالْمُوریات | غَیْرُکَ یا ذَالصِّلات فی نَظَری کَالْمَدَر | |
| ۸ | هر کِه به جُز عاشق است در تُرُشی لایِق است | لایِقِ حَلْوا شِکَر لایِق سِرکا کَبَر | |
| ۹ | هَجْرُکَ رُوحی فِداکْ زَلْزَلَنی فی هَواکْ | کُلُّ کَریم سِواک فَهْوَ خِداعُ غَرَر | |
| ۱۰ | عشقْ خوش و تازه رو عاشقِ او تازه تَر | شکلِ جهانْ کُهنه‌یی عاشقِ او کُهنه تَر |
اَسْکی بَبُجْ کِمْدَه وَر
جمله‌ای ترکی به معنی: “چه کسی کفش کهنه دارد”
این جمله که مخصوص افرادی است که کوچه به کوچه میروند و با صدای بلند و جهت خرید اشیای کهنه از مردم می‌پرسند.
و در سه غزل ۱۱۲۵ و ۱۱۲۷ و ۱۱۳۲ عینا” آمده است.