غزل ۱۱۳۵ مولانا
| ۱ | بیار ساقی بادَتْ فِدا سَر و دَستار | زِ هر کجا که دَهَد دست جامِ جانْ دست آر | |
| ۲ | دَرآی مَست و خُرامان و ساغَر اَنْدَر دست | رَوا مَبین چو تو ساقیّ و ما چُنین هُشیار | |
| ۳ | بیار جامْ که جانَم زِ آرزومندی | زِ خویش نیز بَرآمَد چه جایِ صَبر و قَرار؟ | |
| ۴ | بیار جامِ حَیاتی که هم مِزاج تواست | که مونِسِ دلِ خسته‌‌ست و مَحْرَم اَسْرار | |
| ۵ | از آن شراب که گَر جُرعه‌‌یی از او بِچَکَد | زِ خاکِ شوره بِرویَد همان زمان گُلْزار | |
| ۶ | شرابِ لَعْل که گَر نیم شب بَرآرَد جوش | میانِ چَرخ و زمین پُر شود از او اَنْوار | |
| ۷ | زهی شراب و زِهی ساغَر و زِهی ساقی | که جان‌ها و رَوان‌ها نِثار باد نِثار | |
| ۸ | بیا که در دلِ من رازهایِ پنهان است | شرابِ لَعْل بِگَردان و پَرده‌‌یی مَگُذار | |
| ۹ | مرا چو مَست کُنی آن گَهی تماشا کُن | که شیرگیر چگونه‌‌ست در میانِ شکار | |
| ۱۰ | تَبارکَ اللّهْ آن دَم که پُر شود مَجْلِس | زِ بوی جام و زِ نورِ رُخِ چُنان دِلْدار | |
| ۱۱ | هزار مَست چو پروانه جانِبِ آن شمع | نَهاده جانْ به طَبَق بَر که این بگیر و بیار | |
| ۱۲ | زِ مُطربان خوش آواز و نَعْره مَستان | شراب در رَگِ خَمّار گُم کُند رَفتار | |
| ۱۳ | بِبین به حالِ جوانانِ کَهْف کان خوردند | خرابْ سیصد و نُه سال مَست اَنْدَر غار | |
| ۱۴ | چه باده بود که موسی به ساحِران دَرریخت | که دست و پایْ بِدادند مَست و بی‌خودوار؟ | |
| ۱۵ | زنانِ مصر چه دیدند بر رُخِ یوسُف | که شَرحه شَرحه بُریدند ساعِدِ چو نِگار؟ | |
| ۱۶ | چه ریخت ساقیِ تَقْدیس بر سَرِ جِرجیس | که غَم نخورْد و نترسید زاتشِ کُفّار؟ | |
| ۱۷ | هزار بارَش کُشتَند و پیش تر می‌رَفت | که مَستم و خَبرم نیست از یکیّ و هزار | |
| ۱۸ | صَحابیان که بِرِهنه به پیشِ تیغ شُدند | خَراب و مَست بُدَند از مُحَمَّدِ مُخْتار | |
| ۱۹ | غَلَط مُحَمَّد ساقی نَبود جامی بود | پُر از شراب و خدا بود ساقیِ اَبْرار | |
| ۲۰ | کُدام شَربَت نوشید پوره اَدْهَم | که مَست وار شُد از مُلْک و مَمْلَکَت بیزار | |
| ۲۱ | چه سُکْر بود که آواز داد سُبْحانی | که گفت رَمزِ اَنَاالْحَقّ و رفت بر سَرِ دار | |
| ۲۲ | به بویِ آن میْ شُد آبْ روشن و صافی | چو مَست سَجده کُنان می‌رَوَد به سویِ بِحار | |
| ۲۳ | زِ عشقِ این میْ خاک است گشته رَنگ آمیز | زِ تَفِّ این میْ آتش فروخت خوش رُخْسار | |
| ۲۴ | وَگَر نه باد چرا گشت هَمدَم و غَمّاز | حَیاتِ سَبزه و بُستان و دفترِ گُفتار؟ | |
| ۲۵ | چه ذوق دارند این چار اَصلْ زامیزش | نَبات و مَردم و حیوان نتیجه این چار | |
| ۲۶ | چه بی‌هُشانه مَیی دارد این شبِ زَنگی | که خَلْق را به یکی جامْ می‌بَرَد از کار | |
| ۲۷ | زِ لُطف و صَنْعَتِ صانِعْ کُدام را گویم؟ | که بَحرِ قُدرتِ او را پدید نیست کِنار | |
| ۲۸ | شَرابِ عشق بِنوشیم و بارِ عشق کَشیم | چُنان که اُشتُرِ سَرمَست در میانِ قَطار | |
| ۲۹ | نه مَستی‌‌یی که تو را آرزویِ عقل آید | زِ مَستی‌‌یی که کُند روح و عقل را بیدار | |
| ۳۰ | زِ هر چه دارد غیرِ خدا شِکوفه کُند | از آن که غیرِ خدا نیست جُز صُداع و خُمار | |
| ۳۱ | کجا شَرابِ طَهور و کجا میِ انگور | طَهورْ آبِ حَیات است و آن دِگَر مُردار | |
| ۳۲ | دَمی چو خوک و زمانی چو بوزِنه کُنَدَت | به آبِ سُرخْ سِیَه روی گَردی آخِرِ کار | |
| ۳۳ | دل است خُنْبِ شَرابِ خدا سَرَش بِگُشا | سَرَش به گِل بِگِرفته‌‌ست طَبْعِ بَدکِردار | |
| ۳۴ | چو اندکی سَرِ خُم را زِ گِل کُنی خالی | بَرآیَد از سَرِ خُمْ بو و صد هزار آثار | |
| ۳۵ | اگر دَرآیَم کاثارِ آن فُروشِمُرَم | شُمارآن نَتَوان کرد تا به روزِ شُمار | |
| ۳۶ | چو عاجزیم بلا احصی فرود آریم | چو گشت وقت فروداشت جام جان بردار | |
| ۳۷ | درآ به مجلس عُشّاق شمس تبریزی | که آفتاب از آن شمس می‌بَرَد اَنوار |
#دکلمه_غزل_مولانا با صدای #عبدالکریم_سروش دانلود فایل
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!