غزل ۱۱۳۸ مولانا
| ۱ | چه مایه رنج کَشیدم زِ یار تا این کار | بَر آبِ دیده و خونِ جِگَر گرفت قَرار | |
| ۲ | هزار آتش و دود و غَم است و نامَشْ عشق | هزار دَرد و دَریغ و بَلا و نامَشْ یار | |
| ۳ | هر آن کِه دشمنِ جانِ خوداست بِسْمِ اللّه | صَلایِ دادنِ جان و صَلایِ کُشتنِ زار | |
| ۴ | به من نِگَر که مرا او به صد چُنین اَرْزَد | نَتَرسَم و نَگُریزم زِ کُشتن دِلْدار | |
| ۵ | چو آبِ نیلْ دو رو دارد این شِکَنجه عشق | به اَهْلِ خویشْ چو آب و به غیرِ او خونْ خوار | |
| ۶ | چو عود و شمع نَسوزد چه قیمَتَش باشد؟ | که هیچ فَرق نَمانَد زِ عود و کُنده خار | |
| ۷ | چو زَخْمِ تیغ نباشد به جنگ و نیزه و تیر | چه فَرقِ حیز و مُخَنَّث زِ رُستَم و جانْدار | |
| ۸ | به پیشِ رُستَم آن تیغْ خوش‌تَر از شِکَراست | نِثارِ تیرْ بَرِ او لَذیذتَر زِ نِثار | |
| ۹ | شکار را به دو صد ناز می‌بَرَد این شیر | شکارْ در هَوَسِ او دَوانْ قِطارْ قِطار | |
| ۱۰ | شکارِ کُشته به خون اَنْدَرون همی‌زارَد | که از برایِ خدایَم بِکُش تو دیگربار | |
| ۱۱ | دو چَشمِ کُشته به زنده بِدان همی‌نِگَرد | که ای فِسُرده غافِل بیا و گوشْ مَخار | |
| ۱۲ | خَمُش خَمُش که اشاراتِ عشقْ مَعْکوس است | نَهان شوند مَعانی زِ گفتنِ بسیار |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!