غزل ۱۱۴۰ مولانا

۱	بیامدیم دِگَربار چون نَسیمِ بهار	بَرآمدیم چو خورشیدْ با صد اِسْتِظْهار
۲	چو آفتابِ تَموزیم رَغْمِ فَصلِ عَجوز	فَکَنده غُلغُل و شادی میانه گُلْزار
۳	هزار فاخْته جویانِ ما که کو کوکو	هزار بُلبُل و طوطی به سویِ ما طَیّار
۴	به ماهیانْ خَبَر ما رَسید در دریا	هزارْ موج بَرآوَرْد جوشِ دریابار
۵	به ذاتِ پاکِ خدایی که گوش و هوش دَهَد	که در جهان نَگُذاریم یک خِرَدْ هُشیار
۶	به مُصطفی و به هر چار یارِ فاضِلِ او	که پنج نوبَتِ ما می‌زنند در اَسْرار
۷	بیامَدیم زِ مصر و دو صد قِطارِ شِکَر	تو هیچ کار مَکُن جُز که نیشِکَر مَفَشار
۸	نَباتِ مصر چه حاجَت که شَمسِ تبریزی	دو صد نَبات بِریزَد زِ لَفْظِ شِکَّربار