غزل ۱۱۴۳ مولانا
| ۱ | تو شاخِ خُشک چرایی؟ به رویِ یار نِگَر | تو بَرگِ زَرد چرایی؟ به نوبَهار نِگَر | |
| ۲ | دَرآ به حَلْقه رِنْدان که مَصْلَحَت این است | شراب و شاهِد و ساقیِّ بی‌شُمار نِگَر | |
| ۳ | بِدان که عشقْ جهانی‌‌ست بی‌قَرار دَرو | هزار عاشقِ بی‌جان و بی‌قَرار نِگَر | |
| ۴ | چو دَررَسی تو بِدان شَهْ که نامِ او نَبَرَم | به حَقِّ شاهیِ آن شَهْ که شاهْ وار نِگَر | |
| ۵ | چو دیده سُرمه کَشی باز رو از این سو کُن | بدین جهانِ پُر از دود و پُرغُبار نِگَر | |
| ۶ | هزار دودِ مُرکَّب که چیست؟ این فَلَک است | غُبارِ رَنگ بَرآرَد که سَبزه زار نِگَر | |
| ۷ | نِگَه مَکُن تو به خورشید چون که دَرتابَد | به گاهِ شامْ ورا زَرد و شَرمسار نِگَر | |
| ۸ | چو ماه نیز به دَرْیوزه پُر کُند زَنْبیل | زِ بَعدِ پانزده روزَش تو خوار و زار نِگَر | |
| ۹ | بیا به بَحرِ مَلاحَت به سویِ کانِ وِصال | بِدان دو غَمْزه مَخْمورِ یارِ غار نِگَر | |
| ۱۰ | چو روحِ قُدس بِبوسید نَعْلِ مَرکَبِ او | زِ نَعلْ نَعْره بَرآمَد که حال و کار نِگَر | |
| ۱۱ | اگر نه عَفو کُند حِلْمِ شَمسِ تبریزی | تو روح را زِ چُنین یارْ شَرمسار نِگَر |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!