غزل ۱۱۴۴ مولانا
| ۱ | نِدا رَسید به جان‌ها زِ خُسروِ مَنْصُور | نَظَر به حَلْقه مَردانْ چه می‌کنید از دور؟ | |
| ۲ | چو آفتاب بَرآمَد چه خُفته‌اَند این خَلْق؟ | نه روحْ عاشقِ روزاست و چَشمْ عاشقِ نور؟ | |
| ۳ | درونِ چاهْ زِ خورشید روحْ روشن شُد | زِ نورْ خارِش پَذْرُفت نیز دیده کور | |
| ۴ | بِجُنب بَر خود آخِر که چاشتْگاه شُده‌‌‌ست | از آن که خُفته چو جُنبید خواب شُد مَهْجور | |
| ۵ | مگو که خُفته نِیَم ناظِرَم به صُنْعِ خدا | نَظَر به صُنْعْ حِجاب است از چُنان مَنْظور | |
| ۶ | رَوانِ خُفته اگر دانَدی که در خواب است | از آن چه دیدی نی خوش شُدیّ و نی رَنْجور | |
| ۷ | چُنان که روزی در خواب رفت گُلْخَنْ تاب | به خواب دید که سُلطان شده‌ست و شُد مَغْرور | |
| ۸ | بِدید خود را بر تَختِ مُلْک واز چپ و راست | هزار صَف زِ امیر و زِ حاجِب و دَستور | |
| ۹ | چُنان نشسته بَران تَختْ او که پِنْداری | در امر و نَهی خداوند بُد سِنین و شُهور | |
| ۱۰ | میانِ غُلغُله و دار و گیر و بَردابَرد | میان آن لِمَن المُلْک و عِزِّت و شَر و شور | |
| ۱۱ | دَرآمَد از دَرِ گُلْخَن به خشمْ حَمّامی | زَدَش به پای که بَرجِه نه مُرده‌یی در گور | |
| ۱۲ | بِجَست و پَهْلوی خود نی خَزینه دید و نه مُلْک | ولی خَزینه حمّام سَرد دید و نَفور | |
| ۱۳ | بِخوان زِ آخِرِ یاسین که صَیْحَةً فاِذا | تو هم به بانگی حاضر شَوی زِ خوابِ غُرور | |
| ۱۴ | چه خُفته‌ایم؟ وَلیکن زِ خُفته تا خُفته | هزار مرتَبه فَرق است ظاهِر و مَسْتور | |
| ۱۵ | شَهی که خُفت زِ شاهیِّ خود بُوَد غافل | خَسی که خُفت زِ اِدْبیر خود بُوَد مَعْذور | |
| ۱۶ | چو هر دو باز ازین خوابِ خویش بازآیند | به تَخت آید شاه و به تَخته آن مَقْهور | |
| ۱۷ | لُبابِ قِصّه بِمانده‌ست و گفتْ فَرمان نیست | نِگَر به دانشِ داوود و کوتَهیِّ زَبور | |
| ۱۸ | مَگَر که لُطف کُند باز شَمسِ تبریزی | وَگَر نه مانْد سُخَن در دَهَن چُنین مَقْصور |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!