غزل ۱۱۴۶ مولانا

۱	مرا بِگاه دِهْ ای ساقیِ کَریم عُقار	که دوش هیچ نَخُفتم زِ تشنگیّ و خُمار
۲	لَبَم که نامِ تو گوید به باده‌اَش خوش کُن	سَرَم خُمارِ تو دارد به مَستی‌اَش تو بِخار
۳	بِریز باده بر اجسامَم و بر اَعْراضَم	چُنان که هیچ نَمانَد زِ من رَگی هُشیار
۴	وَگَر خَراب شَوَم من بُوَد رَگی باقی	چو جُغدْ هِل که بِگَردد در این خرابْ دیار
۵	چو لاله زار کُن این دشت را به باده لَعْل	رَوا مَدار که موقوف داری‌‌‌‌ام به بهار
۶	زِ توست این شَجَره و خِرقه‌اَش تو داده‌‌‌ستی	که از شرابِ تو اِشْکوفه کرده‌اَند اَشْجار
۷	مرا چو مَست کُنی زین شَجَر بَرآرَم سَر	به خنده دلْ بِنِمایَم به خَلْق همچو اَنار
۸	مرا چو وَقْفِ خَراباتِ خویش کرده‌‌‌ستی	تواَم خَراب کُنی هم تو باشی‌‌‌‌ام مِعْمار
۹	بیار رَطْلِ گِرانْ تا خَمُش کُنم پِیِ آن	نه لایِق است که باشد غُلامِ تو مِکْثار