غزل ۱۱۵۳ مولانا

۱	مَهِ تو یار ندارد جُز او تو یار مگیر	رُخَش کِنار ندارد ازو کِنار مگیر
۲	جهانْ شِکارگَهی دان زِ هر طَرَف صیدی	دَرآ چو شیر به جُز شیرِ نَر شکار مگیر
۳	هوایِ نَفْس مِهاراست و خَلْقْ چون شُتُران	به غیرِ آن شُتُرِ مَست را مِهار مگیر
۴	وجودْ جُمله غُباراست تابِشْ از مَهِ ماست	به ماهْ پُشت مَیار و رَهِ غُبار مگیر
۵	بِران زِ پیشْ جهان را که مارِ گنجِ تواست	تواَش به حُسنْ چو طاووس گیر و مار مگیر
۶	چو خَلْق بر کَفِ دَستَت نَهَنْد چون سیماب	زِ عشقْ بر کَف سیماب شو قَرار مگیر
۷	به حِسِّ دست بِدان اَرْ چه چَشمِ تو بَسته‌ست	زِ گُلْشَنِ اَزَلی گُل بِچین و خار مگیر
۸	به بوی آن گل بگشاد دیده یعقوب	نسیم یوسف ما را ز کرته خوار مگیر
۹	کی است یوسُفِ جان؟ شاهْ شَمسِ تبریزی	به غیرِ حَضرتِ او را تو اِعْتِبار مگیر