غزل ۱۱۵۴ مولانا
| ۱ | چو دَررَسید زِ تبریز شَمسِ دین چو قَمَر | بِبَست شَمس و قَمَر پیشِ بَندگیش کَمَر | |
| ۲ | چو رویِ اَنْوَرِ او گشت دیده دیده | مَقامِ دیدنِ حَق یافت دیده‌‌های بَشَر | |
| ۳ | فرشته نَعْره زنانْ پیشِ او چو چاوشان | فَلَک سُجودکُنانْ پیشِ او به چَشم و به سَر | |
| ۴ | به چَشمِ نَفْس نَشُد رویِ ماهِ او دیدن | که نَفْس می‌نَگُشایَد به سویِ شاهْ نَظَر | |
| ۵ | که لَعْلِ آن مَهْ خاصیَّتِ زُمرّد داشت | ازان بِبَست از او اژدَهایِ نَفْسْ بَصَر | |
| ۶ | دِرختِ هر کِه بِدو سَر کَشید جان نَبَرَد | زِ اَرّه‌‌های فَنا و زِ زَخْم‌‌های تَبَر | |
| ۷ | کُنون که ماهْ نَهان شُد زِ ابرِ این هِجْران | زِ ابرهای دو دیده فرودَوید مَطَر | |
| ۸ | زِ قَطْره‌‌های دو دیده زمین شُدی سَرسَبز | اگر نه قَطْره بَرآمیختی به خونِ جِگَر | |
| ۹ | جِگَر چو آلَتِ رَحْم است رَحْم از او خیزَد | از این سَبَب مَدَدِ دیده‌ها بِکَرد مَگَر | |
| ۱۰ | زِ عشقْ جُمله اجزایِ خانه باخَبَرند | چو کَدْخدای بُوَد از جَمالِ شَهْ مُخْبَر | |
| ۱۱ | تو طالِبِ خَبَری کَم نِشین به بی‌خَبَران | گروهِ بی‌خَبَران را به هیچ سگْ مَشُمَر | |
| ۱۲ | که جُفتِ مُرده تو را مُرده شوی گردانَد | که شویِ مُرده بُوَد خود زِ مُرده شوی بَتَر | |
| ۱۳ | به چَشمِ دَرد به عیسی نِگَر اگر نِگَری | سَرَک مَپیچ بِدان چَشم و در خَرَش مَنِگَر | |
| ۱۴ | چو هَم نِشین شود انگور با خُمِ سِرکه | شرابِ او تُرُشی شُد حَریفِ اوست کَبَر | |
| ۱۵ | به حیله حیله تو سوراخ کُن خُمِ تُرشی | بُرون گُریز و بُرو سویِ بَحرِ شَهْد و شِکَر | |
| ۱۶ | کُدام بَحر؟ خداوند شَمسِ دینِ به حَق | به ذاتِ پاکِ خدا اوست خسروِ اَکْبَر |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!