غزل ۱۵۴۲ مولانا
| ۱ | چُنان مَستم چُنان مَستم من این دَم | که حَوّا را بِنَشْناسم زِ آدم | |
| ۲ | زِ شورِ من بِشوریده‌‌‌‌ست دریا | زِ سَرمَستیِّ منْ مَست است عالَم | |
| ۳ | زِهی سَر دِهْ که سَر بُبْریده جَلّاد | که تا دنیا نَبینَد هیچ ماتَم | |
| ۴ | حَلال اَنْدَر حَلال اَنْدَر حَلال است | میِ خُنْبِ خدا نَبْوَد مُحَرَّم | |
| ۵ | ازین باده‌یْ جوان گَر خورده بودی | نَبودی پُشتْ پیرِ چَرخ را خَم | |
| ۶ | زمین اَرْ خورده بودی فارِغَسْتی | از آن که ابرِ تَر بارد بَرونَم | |
| ۷ | دلِ بی‌عقلْ شَرحِ این بِگُفتی | اگر بودی به عالَم نیم مَحْرَم | |
| ۸ | زِ آب و گِل بُرون بُردی شما را | اگر بودی شما را پایْ مُحْکَم |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!