غزل ۱۸ مولانا
۱ | ای یوسُفِ خوش نامِ ما، خوش میرَوی بر بامِ ما | اِنّا فَتَحْنا اَلصَّلا، بازآ زِ بام، از دَر دَرا | |
۲ | ای بَحْرِ پُر مَرجانِ من، وَللَّهْ سَبُک شُد جانِ من | این جانِ سَرگردانِ من، از گَردشِ این آسیا | |
۳ | ای ساربانْ با قافله، مَگْذَر مَرو زین مَرحَله | اُشْتُر بِخوابانْ هین هَله، نَز بَهرِ من بَهرِ خدا | |
۴ | نی نی بُرو، مَجنون بُرو، خوش در میانِ خون بُرو | از چون مَگو، بیچون بُرو، زیرا که جان را نیست جا | |
۵ | گَر قالَبَت در خاک شُد، جانِ تو بر افلاک شُد | گَر خِرقۀ تو چاک شُد، جانِ تو را نَبْوَد فَنا | |
۶ | از سِرِّ دلْ بیرون نهیی، بِنْمایْ رو کایینهیی | چون عشق را سَرفِتْنهیی، پیشِ تو آید فِتْنهها | |
۷ | گویی مرا چون میرَوی؟ گُستاخ و اَفْزون میرَوی؟ | بِنْگَر که در خون میرَوی، آخِر نگویی تا کجا؟ | |
۸ | گفتم کَزْ آتشهایِ دل، بر رویِ مَفْرَشهایِ دل | میغَلْط در سودایِ دل، تا بَحْرِ یَفْعَل ما یَشا | |
۹ | هر دَم رَسولی میرَسَد، جان را گَریبان میکَشَد | بر دلْ خیالی میدَوَد، یعنی به اصلِ خود بیا | |
۱۰ | دل از جهانِ رنگ و بو، گشته گُریزان سو به سو | نَعرهزنان کان اصل کو؟ جامهدَران اَنْدَر وَفا |
سلام اگه امکان دارد منت نهاده تشریح و یا تفسیر هر دَم رَسولی میرَسَد، جان را گَریبان میکَشَد بر دلْ خیالی میدَوَد، یعنی به اصلِ خود بیا را منتشر بفرمایید تشکر