غزل ۲۲۰ مولانا
۱ | زِ بامْدادَ سَعادت سه بوسه داد مرا | که بامْدادِ عِنایَت، خُجَسته باد مرا | |
۲ | به یاد آر دِلا تا چه خواب دیدی دوش | که بامْدادْ سَعادت دَری گُشاد مرا | |
۳ | مَگَر به خواب بِدیَدم که مَه مرا بَرداشت | بِبُرد بر فَلَک و بر فَلَک نَهاد مرا | |
۴ | فُتاده دیدم دل را خَراب در راهَش | تَرانه گویان کین دَم چُنین فُتاد مرا | |
۵ | میانِ عشق و دِلَم پیشْ کارها بودهست | که اندک اندک آید هَمی به یاد مرا | |
۶ | اگر نِمود به ظاهر که عشقْ زاد زِ من | هَمیبِدان به حقیقت که عشقْ زاد مرا | |
۷ | اَیا پَدید صِفاتَت، نَهانْ چو جانْ ذاتَت | به ذاتِ تو که تویی جُملگی مُراد مرا | |
۸ | هَمیرَسَد زِ تواَم بوسه و نمیبینم | زِ پَردههایِ طبیعت، که این کهِ داد مرا | |
۹ | مَبُر وظیفهٔ رَحمَت که در فَنا اُفْتَم | فغان بَرآوَرم آن جا که دادْ داد مرا | |
۱۰ | به جایِ بوسه اگر خود مرا رَسَد دُشنام | خوشَم که حادثه کردهست اوسْتاد مرا |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!