غزل ۲۲۰ مولانا

۱	زِ بامْدادَ سَعادت سه بوسه داد مرا	که بامْدادِ عِنایَت، خُجَسته باد مرا
۲	به یاد آر دِلا تا چه خواب دیدی دوش	که بامْدادْ سَعادت دَری گُشاد مرا
۳	مَگَر به خواب بِدیَدم که مَه مرا بَرداشت	بِبُرد بر فَلَک و بر فَلَک نَهاد مرا
۴	فُتاده دیدم دل را خَراب در راهَش	تَرانه گویان کین دَم چُنین فُتاد مرا
۵	میانِ عشق و دِلَم پیشْ کارها بوده‌ست	که اندک اندک آید هَمی به یاد مرا
۶	اگر نِمود به ظاهر که عشقْ زاد زِ من	هَمی‌بِدان به حقیقت که عشقْ زاد مرا
۷	اَیا پَدید صِفاتَت، نَهانْ چو جانْ ذاتَت	به ذاتِ تو که تویی جُملگی مُراد مرا
۸	هَمی‌رَسَد زِ تواَم بوسه و نمی‌بینم	زِ پَرده‌هایِ طبیعت، که این کهِ داد مرا
۹	مَبُر وظیفهٔ رَحمَت که در فَنا اُفْتَم	فغان بَرآوَرم آن جا که دادْ داد مرا
۱۰	به جایِ بوسه اگر خود مرا رَسَد دُشنام	خوشَم که حادثه کرده‌ست اوسْتاد مرا