غزل ۲۵ مولانا
۱ | من دی نگفتم مَر تو را کِی بینَظیرِ خوشْ لِقا | ای قَدِّ مَهْ از رَشکِ تو، چون آسْمان گشته دوتا | |
۲ | امروز صد چندان شُدی، حاجِب بُدیْ سُلطان شُدی | هم یوسُفِ کَنْعان شُدی، هم فَرِّ نورِ مُصطفی | |
۳ | امشب سِتایَمْت ای پَری، فردا زِ گفتن بُگْذری | فردا زمین و آسْمانْ در شرحِ تو باشد فَنا | |
۴ | امشب غَنیمَت دارَمَت، باشم غُلام و چاکَرَت | فردا مَلَکْ بیهُش شود، هم عَرشْ بِشْکافَد قَبا | |
۵ | ناگَهْ بَرآیَد صَرصَری، نی بامْ مانَد نه دَری | زین پَشِّگان پَر کِه زَنَد، چون که ندارد پیل پا | |
۶ | باز از میانِ صَرصَرَش، دَرتابَد آن حُسن و فَرَش | هر ذَرّهیی خندان شود، در فَرِّ آن شَمسُ الضُّحی | |
۷ | تَعلیم گیرد ذَرهّها، زان آفتابِ خوشْ لِقا | صد ذَرِّگیِّ دِلْرُبا، کانها نبودش زِابْتِدا |
تعقیب
[…] باز از میانِ صَرصَرَش، دَرتابَد آن حُسن و فَرَش هر ذَرّ… […]
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!