غزل ۳۰ مولانا
| ۱ | ای فَصلِ با بارانِ ما، بَرریز بر یارانِ ما | چون اشکِ غَمْ‌خوارانِ ما، در هَجْرِ دِلْدارانِ ما | |
| ۲ | ای چَشمِ ابر این اشک‌ها، می‌ریز همچون مَشک‌ها | زیرا که داری رَشک‌ها، بر ماهْ رُخسارانِ ما | |
| ۳ | این ابر را گِریان نِگَر، وانْ باغ را خندان نِگَر | کَزْ لابه و گِریه‌یْ پدر، رَستَند بیمارانِ ما | |
| ۴ | ابرِ گِران چون داد حَق، از بَهرِ لَبْ خُشکانِ ما | رَطْلِ گِران هم حَق دَهَد، بَهرِ سَبُکسارانِ ما | |
| ۵ | بر خاک و دشتِ بی‌نَوا، گوهرفَشان کرد آسْمان | زین بی‌نَوایی می‌کَشَند از عشق، طَرّارانِ ما | |
| ۶ | این ابرِ چون یعقوبْ من، وان گُل چو یوسُف در چَمَن | بِشْکُفته رویِ یوسُفان، از اشکْ‌اَفْشارانِ ما | |
| ۷ | یک قطره‌اش گوهر شود، یک قطره‌اش عَبْهَر شود | وَزْ مال و نِعمَت پُر شود، کَف‌هایِ کَف‌خارانِ ما | |
| ۸ | باغ و گُلِستانِ مَلی، اِشْکوفه می‌کردند دی | زیرا که بر ریق از پِگَهْ خوردند خَمّارانِ ما | |
| ۹ | بَربَنْد لَب همچون صَدَف، مَستی؟ مَیا در پیشِ صَف | تا بازآیند این طَرَف، از غَیبْ هُشیارانِ ما |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!