غزل ۳۲ مولانا

۱	دیدم سَحَر آن شاه را، بر شاهراهِ هَلْ اَتی	در خوابِ غَفلَت بی‌خَبَر زو بوالْعَلیّ و بوالْعَلا
۲	زان میْ که در سَر داشتم، من ساغَری بَرداشتم	در پیشِ او می‌داشتم، گفتم که ای شاه اَلصَّلا
۳	گفتا چی است این ای فُلان؟ گفتم که خونِ عاشقان	جوشیده و صافی چو جان، بر آتشِ عشق و وَلا
۴	گفتا چو تو نوشیده‌یی، در دیگِ جان جوشیده‌یی	از جان و دل نوشَش کُنم، ای باغِ اسرارِ خدا
۵	آن دِلْبَرِ سَرمَستِ من، بِسْتَد قَدَح از دستِ من	اَنْدَرکَشیدَش همچو جان، کان بود جان را جانْ فَزا
۶	از جان گذشته صد دَرَج، هم در طَرَب هم در فَرَج	می‌کرد اشارت آسْمان کِی چَشمِ بَد دور از شما