غزل ۳۵ مولانا
| ۱ | ای یارِ ما، دِلْدارِ ما، ای عالَمِ اسرارِ ما | ای یوسُفِ دیدارِ ما، ای رونَقِ بازارِ ما | |
| ۲ | نَکْ بَر دَمِ امسالِ ما، خوش عاشق آمد پارِ ما | ما مُفْلِسانیم و تویی، صد گنج و صد دینارِ ما | |
| ۳ | ما کاهِلانیم و تویی، صد حَجّ و صد پیکارِ ما | ما خُفتگانیم و تویی، صد دولتِ بیدارِ ما | |
| ۴ | ما خَستگانیم و تویی، صد مَرهَمِ بیمارِ ما | ما بَس خَرابیم و تویی، هم از کَرَمْ مِعْمارِ ما | |
| ۵ | من دوش گفتم عشق را ای خُسروِ عَیّار ما | سَر دَرمَکَشْ مُنکِر مَشو، تو بُرده‌یی دَستارِ ما | |
| ۶ | واپَس جوابم داد او نی از تو است این کارِ ما | چون هر چه گویی وادَهَد، همچون صَدا کُهْسارِ ما | |
| ۷ | من گفتَمَش خود ما کُهیم و این صَدا گُفتارِ ما | زیرا که کُهْ را اختیاری نَبْود ای مُختارِ ما |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!