غزل ۳۹ مولانا
| ۱ | آه که آن صَدرِ سَرا، می‌نَدَهَد بار مرا | می‌نکُند مَحْرمِ جان، مَحْرمِ اسرار مرا | |
| ۲ | نَغْزی و خوبیّ و فَرَش، آتشِ تیزِ نَظَرش | پُرسشِ همچون شِکَّرَش، کرد گرفتار مرا | |
| ۳ | گفت مرا مِهرِ تو کو؟ رَنگِ تو کو؟ فَرِّ تو کو؟ | رَنگ کجا مانَد و بو، ساعتِ دیدار مرا؟ | |
| ۴ | غَرقۀ جویِ کَرَمَم، بندۀ آن صُبح‌دَمَم | کان گُلِ خوش بویْ کَشَد جانبِ گُلزار مرا | |
| ۵ | هرکِه به جوبار بُوَد، جامه بَرو بار بُوَد | چند زیان است و گِران، خِرقه و دَستار مرا | |
| ۶ | مُلْکَت و اَسْبابِ گُزین، ماه‌رُخانِ شِکَرین | هست به معنی، چو بُوَد یارِ وَفادار مرا | |
| ۷ | دَستگَه و پیشه تو را، دانش و اندیشه تو را | شیر تو را، بیشه تو را، آهویِ تاتار مرا | |
| ۸ | نیست کُند، هَست کُند، بی‌دل و بی‌دست کُند | باده دَهَد، مَست کُند، ساقیِ خَمّار مرا | |
| ۹ | ای دل قَلّاش مَکُن، فِتْنه و پَرخاش مَکُن | شُهره مَکُنْ، فاش مَکُن، بر سَرِ بازار مرا | |
| ۱۰ | گَر شِکَنَد پَندِ مرا، زَفْت کُند بَندِ مرا | بر طَمَعِ ساختنِ یارْ خریدار مرا | |
| ۱۱ | بیش مَزَن دَم زِ دُویی، دو دو مَگو چون ثَنَوی | اصلِ سَبَب را بِطَلَب، بَس شُد از آثار مرا |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!