غزل ۴۲ مولانا
| ۱ | کارْ تو داری صَنَما، قَدْر تو، باری صَنَما | ما همه پابَستۀ تو، شیر شِکاری صَنَما | |
| ۲ | دِلْبَرِ بی‌کینۀ ما شَمعِ دلِ سینۀ ما | در دو جهانْ در دو سَرا، کارْ تو داری صَنَما | |
| ۳ | ذَرّه به ذَرّه بَرِ تو، سَجده کُنان بر دَرِ تو | چاکَر و یاری گَرِ تو، آه چه یاری صَنَما | |
| ۴ | هَر نَفَسی تشنه تَرَم، بَستۀ جوعُ الْبَقَرَم | گفت که دریا بخوری؟ گفتم کآری صَنَما | |
| ۵ | هر کِه زِ تو نیست جُدا، هیچ نَمیرَد به خدا | آن‌گَهْ اگر مرگ بُوَد پیشِ تو باری صَنَما | |
| ۶ | نیست مرا کار و دُکان، هستم بی‌کارِ جهان | زان‌که نَدانَم جُزِ تو، کارگُزاری صَنَما | |
| ۷ | خواه شب و خواه سَحَر، نیستم از هر دو خَبَر | کیست خَبَر؟ چیست خَبَر؟ روزشِماری صَنَما | |
| ۸ | روزْ مرا دیدنِ تو، شبْ غَمِ بُبْریدنِ تو | از تو شَبَم روز شود، همچو نَهاری صَنَما | |
| ۹ | باغِ پُر از نِعْمَتِ من، گُلْبُنِ بازینَتِ من | هیچ ندید و نَبُوَد، چون تو بَهاری صَنَما | |
| ۱۰ | جسمِ مرا خاک کُنی، خاکِ مرا پاک کُنی | باز مرا نَقْش کُنی، ماه عِذاری صَنَما | |
| ۱۱ | فَلْسَفیَک کور شود، نورْ ازو دور شود | زو نَدَمَد سُنبُلِ دین، چون که نَکاری صَنَما | |
| ۱۲ | فلسفی این هستیِ من، عارفِ تو، مَستیِ من | خوبیِ این، زشتیِ آن، هم تو نِگاری صَنَما |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!