غزل ۴۵ مولانا
| ۱ | با لَبِ او چه خوش بُوَد، گفت و شِنید و ماجَرا | خاصه که دَر گُشاید و گوید خواجه اَنْدَرا | |
| ۲ | با لَبِ خُشک گوید او، قِصّۀ چَشمۀ خَضِر | بر قَدِ مَرد می‌بُرد، دَرزیِ عشقِ او قَبا | |
| ۳ | مَست شوند چَشم‌ها، از سَکَراتِ چَشمِ او | رَقص کُنان درخت‌ها، پیشِ لَطافتِ صَبا | |
| ۴ | بُلبُل با درختِ گُل، گوید چیست در دِلَت؟ | این دَم در میان بِنِه، نیست کسی توییّ و ما | |
| ۵ | گوید تا تو با تویی، هیچ مَدار این طَمَع | جَهْد نِمایْ تا بَری، رَختِ توی ازین سَرا | |
| ۶ | چَشمۀ سوزنِ هَوَس، تَنگ بُوَد یَقین بِدان | رَه نَدَهَد به ریسْمان، چون که بِبینَدَش دوتا | |
| ۷ | بِنْگَر آفتاب را، تا به گِلو در آتشی | تا که زِ رویِ او شود، رویِ زمین پُر از ضیا | |
| ۸ | چون که کلَیمِ حَق بِشُد، سویِ درختِ آتشین | گفت من آبِ کوثَرَم، کَفْش بُرون کُن و بیا | |
| ۹ | هیچ مَتَرس زآتشَم، زان که من آبَم و خوشَم | جانبِ دولت آمدی، صَدرْ تو راست، مَرحَبا | |
| ۱۰ | جوهرییّ و لَعْلِ کان، جانِ مَکان و لامَکان | نادرۀ زمانه‌یی، خَلْق کجا و تو کجا؟ | |
| ۱۱ | بارگَهِ عَطا شود، از کَفِ عشقْ هر کَفی | کارگَهِ وَفا شود، از تو جهانِ بی‌وَفا | |
| ۱۲ | زَاوّلِ روز آمدی، ساغَرِ خُسرَوی به کَف | جانبِ بَزمْ می‌کَشی، جانِ مرا که اَلصَّلا | |
| ۱۳ | دل چه شود چو دستِ دل، گیرد دست دِلْبَری؟ | مِس چه شود چو بِشْنَود، بانگ و صَلایِ کیمیا؟ | |
| ۱۴ | آمد دِلْبَری عَجَب، نیزه به دستْ چون عَرَب | گفتم هست خدمتی؟ گفت تَعالَ عِنْدَنا | |
| ۱۵ | جَست دِلَم که من دَوَم؟ گفت خِرَد که من رَوَم؟ | کرد اشارت از کَرَم، گفت بَلی، کِلا کُما | |
| ۱۶ | خوانْ چو رسید از آسْمان، دست بشوی و هم دَهان | تا که نیاید از کَفَت، بویِ پیاز و گَنْدنا | |
| ۱۷ | کانِ نَمَک رسید هین، گَر تو مَلیح و عاشقی | کاسْ سِتان و کاسه دِهْ، شور گُزین، نه شوربا | |
| ۱۸ | بَسته کُنم من این دو لَب، تا که چراغِ روز و شب | هم به زَبانۀ زبان، گوید قِصّه با شما |
#sonnet_translation
#John_Arberry
Rumi quotes, Rumi sonnet, Rumi words, Rumi Poetry
| ۱- How sweet it is to give speech and head, to converse with his lip, |
| especially when he opens the door and says, “Good sir, come in!” |
| ۲- To the dry lip he tells the story of the fountain of Khidar; |
| according to the stature of the man the tailor of his love cuts the gown. |
| ۳- The fountains become drunken through the intoxication of his eye; |
| the trees are dancing before the gentle breeze of dawn. |
| ۴- The nightingale says to the rosebush, “What is in your heart? |
| Declare it this instant. No other is near; only you and I.” |
| ۵- The rosebush answers, “So long as you are with yourself, entertain not this ambition. |
| Make a special effort to transport the burden of your selfhood out of this earthly abode.” |
| ۶- The eye of the needle of passion is narrow; know for a certainty. |
| that it will not admit any thread when it perceives it to be of double strand. |
| ۷- Behold how the sun is up to the throat in fire, |
| so that through its face the face of the earth may become full of light. |
| ۸- When Moses proceeded towards the burning bush, the bush said, |
| “I am the water of Kauthar; take off your shoes, and come! |
| ۹- Do not fear my fire, for I am water and sweet at that; |
| you have come to prosperity; the seat of honour is yours, welcome! |
| ۱۰- You are a pearl of pure lustre, a ruby of the mine, the soul of place and placelessness; |
| you are the nonpareil of the age; where are other creatures beside you?” |
| ۱۱- Through love’s hand, every hand becomes the royal court of munificence; |
| through you, the faithless world becomes the factory of fidelity. |
| ۱۲- At the first hour of day you came, in your hand the royal bowl; |
| you are drawing my soul towards the feast, saying, “Welcome!” |
| ۱۳- What becomes of the heart, when the heart’s hand grasps the hand of a sweetheart? |
| What becomes of the dross copper, when it hears the welcoming voice of the philosopher’s stone? |
| ۱۴- A wondrous darling came, in his hand a lance, like a bedouin. |
| I said, “What service can I render?” He said, “Come up to me!” |
| ۱۵- My heart leaped, saying, “Shall I run?” My reason said, “Shall I go?” |
| Generously he signaled, saying, “Yes, both of you!” |
| ۱۶- Since the table has come down from heaven, wash your hands and your mouth too, |
| that there may not proceed from your palms the odour of onions and chives. |
| ۱۷- The mine of salt has arrived; take heed, if you are goodly and a lover. |
| Seize the bowl, and give the cup; choose riot, not broth! |
| ۱۸- Now I close these two lips, so that the lamp of day and night |
| even with the flame of the tongue may tell you the whole story. |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!