غزل ۴۴ مولانا
| ۱ | در دو جهانْ لَطیف و خوشْ همچو امیِر ما کجا؟ | ابرویِ او گِرِه نَشُد، گَر چه که دید صَد خَطا | |
| ۲ | چَشم گُشا و رو نِگَر، جُرم بیار و خو نِگَر | خویِ چو آبِ جو نِگَر، جُمله طَراوت و صَفا | |
| ۳ | من زِ سَلامِ گرمِ او، آب شُدم زِ شَرمِ او | وَزْ سُخنانِ نَرمِ او، آب شوند سَنگ‌ها | |
| ۴ | زَهر به پیشِ او بِبَر، تا کُنَدَش بِهْ از شِکَر | قَهر به پیشِ او بِنِه، تا کُنَدَش همه رِضا | |
| ۵ | آبِ حَیاتِ او بِبین، هیچ مَتَرس از اَجَل | در دَو در رِضای او، هیچ مَلَرز از قَضا | |
| ۶ | سَجده کُنی به پیشِ او، عِزَّتِ مَسجدَت دَهَد | ای کِه تو خوار گشته‌یی، زیرِ قَدَم چو بوریا | |
| ۷ | خوانْدم امیرِ عشق را، فهمْ بدین شود تو را | چون که تو رَهنِ صورتی، صورتَت است رَهنما | |
| ۸ | از تو دل اَرْ سَفَر کُند، با تَپَشِ جِگَر کُند | بر سَرِ پاست مُنتظر، تا تو بگویی‌اَش بیا | |
| ۹ | دلْ چو کبوتری اگر، می‌بِپَرَد زِ بامِ تو | هست خیالِ بامِ تو، قبلۀ جانْش در هوا | |
| ۱۰ | بام و هوا توییّ و بَس، نیست رُویْ به جز هَوَس | آبِ حَیاتِ جانْ تویی، صورت‌ها همه سَقا | |
| ۱۱ | دور مَرو، سَفَر مَجو، پیشِ تو است ماهِ تو | نَعره مَزَن که زیرِ لَب، می‌شِنَوَد زِ تو دُعا | |
| ۱۲ | می‌شِنَوَد دُعای تو، می‌دَهَدَت جوابْ او | کِی کَرِ مَن کَری بِهِل، گوشْ تمام بَرگُشا | |
| ۱۳ | گَرنَه حَدیثِ او بُدی، جانِ تو آه کِی زدی | آه بِزَن که آهِ تو، راه کُند سویِ خدا | |
| ۱۴ | چَرخ زنانْ بِدان خوشَم، کآب به بوستان کَشَم | میوه رَسَد زِ آبِ جان، شوره و سَنگ و ریگ را | |
| ۱۵ | باغْ چو زَرد و خُشک شُد، تا بِخورَد زِ آبِ جان | شاخِ شِکَسته را بِگو آب خور و بیازما | |
| ۱۶ | شب بِرَوَد بیا بِگَهْ، تا شِنَوی حَدیثِ شَهْ | شبْ همه شب مِثالِ مَهْ، تا به سَحَر مَشین زِ پا |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!