غزل ۴۸ مولانا

۱	ماهِ دُرُست را بِبین، کو بِشِکَست خوابِ ما	تافت زِ چَرخِ هفتُمین، در وَطَنِ خَرابِ ما
۲	خوابْ بِبَر زِ چَشمِ ما، چون زِ تو روز گشت شب	آب مَدِه به تشنگان، عشق بَس است آبِ ما
۳	جُملهٔ رَهْ چَکیده خون، از سَرِ تیغِ عشق او	جُملهٔ کو گرفته بو، از جِگَرِ کَبابِ ما
۴	شِکَّرِ باکَرانه را، شِکَّر بی‌کَرانه گفت	غِرّه شُدی به ذوقِ خود، بِشْنو این جوابِ ما
۵	روتُرشی چرا، مَگَر صاف نَبُد شرابِ تو؟	از پِیِ اِمْتِحان بِخور، یک قَدَح از شرابِ ما
۶	تا چه شوند عاشقان، روزِ وصالْ ای خدا	چون که زِ هم بِشُد جهان، از بُتِ بانِقابِ ما
۷	از تبریزْ شمس دین روی نمود عاشقان	ای که هزار آفرین بر مَه و آفتابِ ما