غزل ۵۱ مولانا
| ۱ | گَر تو مَلولی ای پدر، جانبِ یارِ من بیا | تا که بهارِ جان‌ها، تازه کُند دلِ تو را | |
| ۲ | بویِ سَلامِ یارِ من، لَخْلَخهٔ بَهارِ من | باغ و گُل و ثِمارِ من، آرَد سویِ جانْ صَبا | |
| ۳ | مَستی و طُرفه مَستی‌یی، هَستی و طُرفه هستی‌یی | مُلْک و درازدستی‌یی، نَعره زَنان که اَلصَّلا | |
| ۴ | پایْ بِکوب و دستْ زَن، دست دَران دو شَستْ زن | پیشِ دو نَرگسِ خوشَش، کُشته نِگَر دلِ مرا | |
| ۵ | زنده به عشقِ سَرکَشَم، بینیِ جان چرا کَشَم؟ | پَهلویِ یارِ خود خوشَم، یاوه چرا رَوَم؟ چرا؟ | |
| ۶ | جانْ چو سویِ وَطَن رَوَد، آب به جویِ من رَود | تا سویِ گولْخن رَوَد، طَبْع خسیسِ ژاژْخا | |
| ۷ | دیدنِ خُسروِ زَمَن، شَعشَعهٔ عُقارِ من | سخت خوش است این وَطَن، می‌نَرَوَم از این سَرا | |
| ۸ | جانِ طَرَب پَرَستِ ما، عقلِ خَرابْ مَستِ ما | ساغَرِ جانْ به دستِ ما، سخت خوش است ای خدا | |
| ۹ | هوش بِرَفت، گو برو، جایزه گو بِشو گِرو | روز شُده ست، گو بِشو، بی‌شب و روز تو بیا | |
| ۱۰ | مَستْ رَوَد نِگارِ من، در بَر و در کنارِ من | هیچ مَگو که یارِ منْ باکَرم است و باوَفا | |
| ۱۱ | آمدْ جانِ جانِ من، کوریِ دشمنانِ من | رونَقِ گُلْسِتانِ من، زینَتِ روضهٔ رِضا |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!