غزل ۵۳ مولانا
۱ | عشقِ تو آوَرْد قَدَحْ پُر زِ بَلاها | گفتم میْ مینَخورَم پیشِ تو شاها | |
۲ | داد میِ مَعرفَتَش آن شِکَرسْتان | مَست شُدم، بُرد مرا تا به کجاها | |
۳ | از طَرَفی روحِ اَمین آمد پنهان | پیش دَویدَم که بِبین کار و کیاها | |
۴ | گفتم ای سِرّ خدا، رویْ نَهان کُن | شُکرِ خدا کرد و ثَنا گفت دُعاها | |
۵ | گفتم خود آن نَشَود عاشقْ پنهان | چیست که آن پَرده شود پیشِ صَفاها؟ | |
۶ | عشق چو خونخواره شود، وای ازو، وای | کوهِ اُحُد پاره شود، خاصه چو ماها | |
۷ | شاد دَمی کان شَهِ من آید خندان | باز گُشایَد به کَرَم بَندِ قَباها | |
۸ | گوید اَفْسرده شُدی بینَظَرِ ما | پیشتر آ تا بِزَنَد، بر تو هواها | |
۹ | گویم کانْ لُطفِ تو کو، ای همه خوبی؟ | بَندهٔ خود را بِنَما بَنْدگُشاها | |
۱۰ | گوید نی تازه شَوی، هیچ مَخور غَم | تازهتر از نَرگس و گُل، وقتِ صَباها | |
۱۱ | گویم ای داده دَوا هر دو جهان را | نیست مرا جُز لَب ِتو، جانِ دَواها | |
۱۲ | میوهٔ هر شاخ و شَجَر هست گُوایَش | رویِ چو زَر و اَشْکْ مرا هست گُواها |
خیالی :
ساقیا از ساغر دوران میِ راحت منوش . کهاندر اینشربت بهآخر زهرِ قاتل میدهند
بیت ۹ گویم
🌻