غزل ۵۶ مولانا
| ۱ | عُطارِد مُشتری باید، مَتاعِ آسْمانی را | مَهی مِریخ چَشم اَرْزَد، چراغِ آن جهانی را | |
| ۲ | چو چَشمی مُقْتَرِن گردد، بدان غَیبی چراغِ جان | بِبینَد بی‌قَرینه او، قَرینانِ نَهانی را | |
| ۳ | یکی جانِ عَجَب باید، که دانَد جانْ فِدا کردن | دو چَشمِ مَعنوی باید، عروسانِ مَعانی را | |
| ۴ | یکی چَشمی‌ست بِشْکُفته، صِقالِ روحْ پَذْرُفته | چو نرگس خوابِ او رَفته، برایِ باغْبانی را | |
| ۵ | چُنین باغ و چُنین شش جو، پَسِ این پنج و این شش جو | قیاسی نیستْ، کمتر جو قیاس اِقْتِرانی را | |
| ۶ | به صَف‌ها رایَتِ نُصرت، به شب‌ها حارِسِ اُمَّت | نَهاده بر کَفِ وَحدت، دُرِ سَبْعُ اَلْمَثانی را | |
| ۷ | شِکَسته پُشتِ شیطان را، بِدیده رویِ سُلطان را | که هر خَس از بِنا داند به اِسْتِدلالْ بانی را | |
| ۸ | زِهی صافیْ زِهی حُرّی، مِثالِ میْ خوشی، مُرّی | کسی دُزدَد چُنین دُرّی، که بُگْذارد عَوانی را | |
| ۹ | اِلَی اَلْبَحْرِ تَوَجَّهْنا وَ مِنْ عَذْبٍ تَفَکَّهْنا | لَقینَا الُّدرَّ مَجّانًا، فَلا نَبْغِی الدَّنانی را | |
| ۱۰ | لَقیتُ اَلْماءَ عَطْشانَا، لَقیتُ الرِّزْقَ عُرْیانا | صَحِبْتُ اللَّیْثَ اَحْیانًا، فَلا اَخْشَی السَّنانی را | |
| ۱۱ | توی موسیّ عَهدِ خود، دَرآ در بَحرِ جَزر و مَد | رَهِ فرعون باید زَد، رَها کُن این شَبانی را | |
| ۱۲ | اَلا ساقی به جانِ تو، به اِقْبالِ جوانِ تو | به ما دِهْ از بَنانِ تو، شرابِ اَرغَوانی را | |
| ۱۳ | بِگَردان بادهٔ شاهی، که هَم دَردیّ و هم راهی | نشانِ دَرد اگر خواهی، بیا بِنْگَر نشانی را | |
| ۱۴ | بیا دَردِه می اَحْمَر، که هم بَحر است و هم گوهر | بِرهنه کُن به یک ساغَر، حَریفِ اِمْتِحانی را | |
| ۱۵ | بُرو ای رَه زَنِ مستان، رَها کُن حیله و دَستان | که رَه نَبْوَد دَرین بُستانْ دَغا و قَلْتَبانی را | |
| ۱۶ | جوابِ آنْ کِه می‌گوید به زَر نَخْریده‌یی جان را | که هِنْدو قَدْر نَشْناسَد مَتاعِ رایگانی را |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!