غزل ۶۳ مولانا

۱	چه چیزاست آن که عکسِ او، حَلاوت داد صورت را؟	چو آن پنهان شود گویی، که دیوی زادْ صورت را
۲	چو بر صورت زَنند یک دَم، زِ عشق آید جهان بَرهَم	چو پنهان شُد دَرآیَد غَم، نبینی شادْ صورت را
۳	اگر آن خود همین جان است، چرا بعضی گِرانجان است؟	بَسی جانی که چون آتش، دَهَد بر بادْ صورت را
۴	وگر عقلست آن پُرفَن، چرا عقلی بُوَد دشمن؟	که مَکْرِ عَقلِ بَد در تَن، کَنَد بُنیادْ صورت را
۵	چه داند عقلِ کژْخوانَش؟ مَپُرس از وِیْ مَرَنجانَش	همان لُطف و همان دانش، کُند اُستادْ صورت را
۶	زهی لُطف و زِهی نوری، زِهی حاضرْ زِهی دوری	چُنین پیدا و مَسْتوری، کُند مُنْقادْ صورت را
۷	جهانی را کَشان کرده، بَدَن‌هاشان چو جان کرده	برای اِمْتِحان کرده، زِ عشقْ اُستادْ صورت را
۸	چو با تبریز گردیدم، زِ شَمسُ الدّین بِپُرسیدم	از آن سِرّی کَزو دیدم، همه ایجادْ صورت را