غزل ۶۷ مولانا

۱	از آنِ مایی ای مولا، اگر امروز اگر فردا	شب و روزَم ز تو روشن، زِهی رَعنا، زِهی زیبا
۲	تو پاکِ پاکی از صورت، وَلیک از پَرتوِ نورَت	نِمایی صورتی هر دَم، چه باحُسن و چه با بالا
۳	چو ابرو را چُنین کردی، چه صورت‌هایِ چین کردی	مرا بی‌عقل و دین کردی، بَر آن نَقش و بَر آن حورا
۴	مرا گویی چه عشقست این، که نی بالا نه پست است این؟	چه صیدی بی زِ شَسْت است این، درونِ موجِ این دریا؟
۵	اَیا معشوقِ هر قُدسی، چو می‌دانیْ چه می‌پُرسی؟	که سِرّ عَرش و صد کُرسی، زِ تو ظاهر شود پیدا
۶	زَدی در من یکی آتش، که شُد جانِ مرا مَفْرَش	که تا آتش شود گُل خوش، که تا یکتا شود صَد تا
۷	فِرِست آن عشقِ ساقی را بِگَردان جامِ باقی را	که از مَزج و تَلاقی را، نَدانَم جامَش از صَهْبا
۸	بِکُن این رَمز را تعیین، بِگو مَخدومْ شَمسُ الدّین	به تبریز ِنکوآیین، بِبَر این نُکتهٔ غَرّا