غزل ۷۳ مولانا

۱	آمد بُتِ میخانه تا خانه بَرَد ما را	بِنْمود بهارِ نو تا تازه کُند ما را
۲	بُگْشاد نشانِ خود بَربَست میانِ خود	پُر کرد کَمانِ خود تا راه زَنَد ما را
۳	صد نُکته دَرانَدازَد صد دام و دَغَل سازد	صد نَرْدِ عَجَب بازد تا خوش بِخورَد ما را
۴	رو سایه‌ی سَروَش شو پیش و پَسِ او می‌دو	گر چه چو درختِ نو از بُن بِکَند ما را
۵	گَر هَست دِلَش خارا مَگْریز و مَرو یارا	کَاوَّل بِکُشَد ما را واخِر بِکَشَد ما را
۶	چون ناز کُند جانان اَنْدَر دلِ ما پنهان	بر جُمله‌ی سُلطانان صد ناز رَسَد ما را
۷	بازآمد و بازآمد آن عُمرِ دراز آمد	آن خوبی و ناز آمدتا داغ نَهَد ما را
۸	آن جان و جهان آمد وان گنجِ نَهان آمد	وان فَخْرِ شَهان آمد تا پَرده دَرَد ما را
۹	می‌آید و می‌آید آن کَس که همی‌باید	وَزْ آمدنش شاید گر دل بجهد ما را
۱۰	شَمسُ الْحق تبریزی در برج حَمَل آمد	تا بر شجر فطرت خوش خوش بپزد ما را