غزل ۷۴ مولانا

۱	گَر زان که نِه‌ای طالِب، جویَنده شوی با ما	وَرْ زان که نِه‌ای مُطرب، گوینده شوی با ما
۲	گَر زان که تو قارونی، در عشقْ شوی مُفْلِس	وَرْ زان که خداوندی، هم بَنده شوی با ما
۳	یک شمع از این مَجلس، صد شمع بِگیرانَد	گَر مُرده‌یی وَرْ زنده، هم زنده شوی با ما
۴	پاهایِ تو بُگْشایَد، روشن به تو بِنْمایَد	تا تو همه تَن چون گُل، در خنده شوی با ما
۵	در ژَنده دَرآ یک دم، تا زنده‌دِلان بینی	اَطْلَس به دَراَندازی، در ژَنده شوی با ما
۶	چون دانه شد اَفکَنده، بَررُست و درختی شد	این رَمز چو دَریابی، اَفکَنده شوی با ما
۷	شَمسُ‌اَلْحَقِ تبریزی با غنچۀ دل گوید	چون باز شود چَشمَت، بیننده شوی با ما