غزل ۷۷ مولانا

۱	آب حَیَوان باید، مَر روحْ فَزایی را	ماهی همه جان باید، دریایِ خدایی را
۲	ویرانهٔ آب و گِل، چون مَسْکَنِ بوم آمد	این عَرصه کجا شاید، پَروازِ هُمایی را
۳	صد چَشم شود حیران، در تابشِ این دولت	تو گوش مَکَش این سو، هر کورِ عَصایی را
۴	گَر نَقدِ دُرُستی تو، چون مَستِ و قُراضه سْتی؟	آخِر تو چه پِنْداری، این گنجِ عَطایی را؟
۵	دل تَنگ هَمی‌داند، کانجای که انصاف است	صد دل به فِدا باید، آن جانِ بَقایی را
۶	دل نیست کَم از آهن، آهن نه که می‌داند	آن سنگ که پیدا شُد، پولادُربایی را
۷	عقل از پِیِ عشق آمد، در عالَمِ خاکْ اَرْ نی	عقلی بِنمی‌باید، بی‌عَهْد و وَفایی را
۸	خورشیدِ حَقایِق‌ها، شَمسُ اَلْحَقِ تبریز است	دلْ رویِ زمین بوسَد، آن جان سَمایی را