مثنوی مولانا – دفتر پنجم – بخش ۱۶۹ – خنده گرفتن آن کَنیزک را از ضَعْفِ شَهوتِ خلیفه و قُوَّتِ شَهوت آن امیر و فَهْم کردنِ خلیفه از خَندهٔ کَنیزک
| ۳۹۴۸ | زن بِدید آن سُستیِ او از شِگِفت | آمد اَنْدَر قَهْقَهه خَنده‌ش گرفت | |
| ۳۹۴۹ | یادش آمد مَردیِ آن پَهلَوان | که بِکُشت او شیر و اَنْدامَش چُنان | |
| ۳۹۵۰ | غالِب آمد خندهٔ زن شُد دراز | جَهْد می‌کرد و نمی‌شُد لَبْ فَراز | |
| ۳۹۵۱ | سَخت می‌خندید هَمچون بَنگیان | غالِب آمد خنده بر سود و زیان | |
| ۳۹۵۲ | هرچه اندیشید خنده می‌فُزود | هَمچو بَنْدِ سَیلْ ناگاهان گُشود | |
| ۳۹۵۳ | گریه و خنده غَم و شادیِّ دل | هر یکی را مَعْدنی دان مُسْتَقِل | |
| ۳۹۵۴ | هر یکی را مَخزَنی مِفْتاحِ آن | ای برادر در کَفِ فَتّاح دان | |
| ۳۹۵۵ | هیچ ساکِن می‌نَشُد آن خنده زو | پَسْ خَلیفه طَیْره گشت و تُندخو | |
| ۳۹۵۶ | زود شمشیر از غِلافَش بَر کَشید | گفت سِرِّ خنده واگو ای پَلید | |
| ۳۹۵۷ | در دِلَم زین خنده ظَنّی اوفْتاد | راستی گو عِشْوه نَتْوانیم داد | |
| ۳۹۵۸ | وَرْ خِلافِ راستی بِفْریبی‌اَم | یا بَهانه یْ چَربْ آری تو به دَم | |
| ۳۹۵۹ | من بِدانَم در دلِ من روشَنی‌ست | بایَدَت گفتن هر آنچه گُفتنی‌ست | |
| ۳۹۶۰ | در دلِ شاهانْ تو ماهی دان سِطَبْر | گَرچه گَهْ گَهْ شُد زِ غَفْلَت زیرِ ابر | |
| ۳۹۶۱ | یک چراغی هست در دلْ وَقتِ گَشت | وَقتِ خشم و حِرصْ آید زیرِ طَشْت | |
| ۳۹۶۲ | آن فِراسَت این زمانْ یارِ من است | گَر نگویی آنچه حَقِّ گُفتن است | |
| ۳۹۶۳ | من بِدین شمشیر بُرَّم گَردَنَت | سودْ نَبْوَد خود بَهانه کَردَنَت | |
| ۳۹۶۴ | وَرْ بِگویی راست آزادت کُنم | حَقِّ یَزدان نَشْکَنَم شادَت کُنم | |
| ۳۹۶۵ | هفت مُصْحَف آن زمان برهم نَهاد | خورْد سوگند و چُنین تَقریر داد |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!