مثنوی مولانا – دفتر پنجم – بخش ۱۷۰ – فاش کردنِ آن کَنیزک آن راز را با خلیفه از زَخمِ شمشیر و اِکْراهِ خلیفه که راست گو سَبَبِ این خنده را وَ گَر نه بِکُشَمَت
| ۳۹۶۶ | زن چو عاجِز شُد بِگُفت اَحوال را | مَردیِ آن رُستَمِ صد زال را | |
| ۳۹۶۷ | شَرحِ آن گِرْدَک که اَنْدَر راه بود | یک به یک با آن خلیفه وا نِمود | |
| ۳۹۶۸ | شیرْ کُشتن سویِ خیمه آمدن | وان ذَکَر قایِمْ چو شاخِ کَرگَدَن | |
| ۳۹۶۹ | بازْ این سُستیِّ این ناموسْ‌کوش | کو فُرو مُرد از یکی خَشْ خُشْتِ موش | |
| ۳۹۷۰ | رازها را می‌کُند حَقْ آشکار | چون بِخواهَد رُست تُخمِ بَد مَکار | |
| ۳۹۷۱ | آب و ابر و آتش و این آفتاب | رازها را می بَرآرَد از تُراب | |
| ۳۹۷۲ | این بهارِ نو زِ بَعدِ بَرگْ‌ریز | هست بُرهانِ وجودِ رَسْتخیز | |
| ۳۹۷۳ | در بهار آن سِرّها پیدا شود | هر چه خورْده‌ست این زمین رُسوا شود | |
| ۳۹۷۴ | بَر دَمَد آن از دَهان و از لَبَش | تا پَدید آرَد ضَمیر و مَذهَبَش | |
| ۳۹۷۵ | سِرِّ بیخِ هر درختیّ و خَورَش | جُملگی پیدا شود آن بر سَرَش | |
| ۳۹۷۶ | هر غَمی کَزْ وِیْ تو دل آزرده‌یی | از خُمارِ مِیْ بُوَد کان خورده‌یی | |
| ۳۹۷۷ | لیکْ کِی دانی که آن رنجِ خُمار | از کدامین مِیْ بَر آمَد آشکار؟ | |
| ۳۹۷۸ | این خُمار اِشْکوفهٔ آن دانه است | آن شِناسَد کآگَهْ و فرزانه است | |
| ۳۹۷۹ | شاخ و اِشْکوفه نَمانَد دانه را | نُطْفه کِی مانَد تَنِ مَردانه را؟ | |
| ۳۹۸۰ | نیست مانَنْدا هَیولا با اَثَر | دانه کِی مانَنْده آمد با شَجَر؟ | |
| ۳۹۸۱ | نُطفه از نان است کِی باشد چو نان؟ | مَردم از نُطْفه‌ست کِی باشد چُنان؟ | |
| ۳۹۸۲ | جِنّی از نار است کِی مانَد به نار؟ | از بُخار است ابر و نَبْوَد چون بُخار | |
| ۳۹۸۳ | از دَمِ جِبْریل عیسیٰ شُد پَدید | کِی به صورت هَمچو او بُد یا نَدید؟ | |
| ۳۹۸۴ | آدم از خاک است کِی مانَد به خاک؟ | هیچ انگوری نمی‌مانَد به تاک | |
| ۳۹۸۵ | کِی بُوَد دُزدی به شکلِ پای‌ِدار؟ | کِی بُوَد طاعَت چو خُلْدِ پایدار؟ | |
| ۳۹۸۶ | هیچ اَصْلی نیست مانندِ اَثَر | پس ندانی اَصْلِ رَنج و دَردِ سَر | |
| ۳۹۸۷ | لیکْ بی‌اَصْلی نباشدت این جَزا | بی‌گُناهی کِی بِرَنْجانَد خُدا؟ | |
| ۳۹۸۸ | آنچه اَصْل است و کَشَنده یْ آن شی است | گَر نمی‌مانَد به وِیْ هم از وِیْ است | |
| ۳۹۸۹ | پسْ بِدان رَنجَت نتیجه یْ زَلَّتی‌ست | آفَتِ این ضَربَتَت از شَهوتی‌ست | |
| ۳۹۹۰ | گَر ندانی آن گُنَه را زِ اعْتِبار | زود زاری کُن طَلَب کُن اِغْتِفار | |
| ۳۹۹۱ | سَجْده کُن صد بار می‌گو ای خدا | نیست این غَمْ غیرِ دَرخورْد و سِزا | |
| ۳۹۹۲ | ای تو سُبحان پاک از ظُلْم و سِتَم | کِی دَهی بی‌جُرمْ جان را دَرد و غم؟ | |
| ۳۹۹۳ | من مُعَیَّن می‌نَدانَم جُرم را | لیکْ هم جُرمی بِبایَد گُرم را | |
| ۳۹۹۴ | چون بِپوشیدی سَبَب را زِ اعْتِبار | دایما آن جُرم را پوشیده دار | |
| ۳۹۹۵ | که جَزا اِظْهارِ جُرمِ من بُوَد | کَزْ سیاست دُزدی اَم ظاهِر شود |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!