مثنوی مولانا – دفتر پنجم – بخش ۱۷۶ – قَصدِ شاه به کُشتنِ اُمَرا و شَفاعَت کردنِ اَیاز پیشِ تَختِ سُلْطان که ای شاهِ عالَم اَلْعَفْوُ اَوْلیٰ
| ۴۰۹۰ | پس اَیازِ مِهْراَفْزا بَر جَهید | پیشِ تَختِ آن اُلُغْ سُلْطان دَوید | |
| ۴۰۹۱ | سَجده‌یی کرد و گِلویِ خود گرفت | کِی قُبادی کَزْ تو چَرخ آرَد شِگِفت | |
| ۴۰۹۲ | ای هُمایی که هُمایان فَرُّخی | از تو دارند و سَخاوَت هر سَخی | |
| ۴۰۹۳ | ای کَریمی که کَرَم‌هایِ جهان | مَحْو گردد پیشِ ایثارَت نَهان | |
| ۴۰۹۴ | ای لَطیفی که گُلِ سُرخَت بِدید | از خَجالَت پیرْهَن را بَر دَرید | |
| ۴۰۹۵ | از غَفوریِّ تو غُفرانْ چَشمْ‌سیر | روبَهان بر شیر از عَفْوِ تو چیر | |
| ۴۰۹۶ | جُز که عَفْوِ تو کِه را دارد سَنَد | هر کِه با اَمرِ تو بی‌باکی کُند؟ | |
| ۴۰۹۷ | غَفْلَت و گُستاخیِ این مُجْرِمان | از وفورِ عَفْوِ توست ای عَفْولان | |
| ۴۰۹۸ | دایما غَفْلَت زِ گُستاخی دَمَد | که بَرَد تَعْظیم از دیده رَمَد | |
| ۴۰۹۹ | غَفْلت و نِسْیانِ بَد آموخته | ز آتشِ تَعْظیم گردد سوخته | |
| ۴۱۰۰ | هَیبَتَش بیداری و فِطْنَت دَهَد | سَهْو نِسْیان از دِلَش بیرون جَهَد | |
| ۴۱۰۱ | وَقتِ غارت خواب نایَد خَلْق را | تا بِنَرْبایَد کسی زو دَلْق را | |
| ۴۱۰۲ | خواب چون دَر می‌رَمَد از بیمِ دَلْق | خوابِ نِسْیان کِی بُوَد با بیمِ حَلْق؟ | |
| ۴۱۰۳ | لاتُؤاخِذْ اِنْ نَسینا شُد گُواه | که بُوَد نِسْیان به وَجْهی هم گناه | |
| ۴۱۰۴ | زان که اِسْتِکمالِ تَعْظیم او نکرد | وَرْنه نِسْیان دَر نَیاوَرْدی نَبَرد | |
| ۴۱۰۵ | گَرچه نِسْیان لابُد و ناچار بود | در سَبَب وَرْزیدن او مُخْتار بود | |
| ۴۱۰۶ | که تَهاون کرد در تَعْظیم ها | تا که نِسْیان زاد یا سَهْو و خَطا | |
| ۴۱۰۷ | هَمچو مَستی کو جنایت‌ها کُند | گوید او مَعْذور بودم من زِ خَود | |
| ۴۱۰۸ | گویَدَش لیکِن سَبَب ای زشتْ کار | از تو بُد در رفتنِ آن اِخْتیار | |
| ۴۱۰۹ | بی‌خودی نامَد به خود تُشْ خوانْدی | اِخْتیارَت خود نَشُد تُش رانْدی | |
| ۴۱۱۰ | گَر رَسیدی مَستی‌یی بی‌جَهْدِ تو | حِفْظ کردی ساقیِ جانْ عَهدِ تو | |
| ۴۱۱۱ | پُشت‌دارَت بودی او و عُذْرخواه | من غُلامِ زَلَّتِ مَستِ اِلٰه | |
| ۴۱۱۲ | عَفوهایِ جُمله عالَم ذَرّه‌یی | عکسِ عَفْوَت ای زِ تو هر بَهْره‌یی | |
| ۴۱۱۳ | عَفْوها گفته ثَنایِ عَفْوِ تو | نیست کُفْوَش اَیُّهَا النّاسْ اِتَّقوا | |
| ۴۱۱۴ | جانَشان بَخش و زِ خودْشان هم مَران | کامِ شیرینِ تو اَند ای کامْران | |
| ۴۱۱۵ | رَحْم کُن بر وِیْ که رویِ تو بِدید | فُرقَتِ تَلْخِ تو چون خواهد کَشید؟ | |
| ۴۱۱۶ | از فِراق و هَجْر می‌گویی سُخُن؟ | هر چه خواهی کُن ولیکِن این مَکُن | |
| ۴۱۱۷ | صد هزاران مرگِ تَلْخِ شَصتْ تو | نیست مانندِ فِراقِ رویِ تو | |
| ۴۱۱۸ | تَلخیِ هَجْر از ذُکور و از اِناث | دور دار ای مُجْرِمان را مُسْتَغاث | |
| ۴۱۱۹ | بر امیدِ وَصلِ تو مُردن خْوش است | تَلخیِ هَجرِ تو فَوْقِ آتش است | |
| ۴۱۲۰ | گَبْر می‌گوید میانِ آن سَقَر | چه غَمَم بودی گَرَم کردی نَظَر؟ | |
| ۴۱۲۱ | کان نَظَر شیرین کُننده یْ رَنج هاست | ساحِران را خونْ بَهایِ دست و پاست |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!