مثنوی مولانا – دفتر پنجم – بخش ۱۷۷ – تَفسیرِ گفتنِ ساحِرانْ فرعون را در وَقتِ سیاست با او که لا ضَیْرَ اِنّا اِلیٰ رَبِّنا مُنْقَلِبون

 

۴۱۲۲ نَعْرهٔ لا ضَیْر بِشْنید آسْمان چَرخ گویی شُد پِیِ آن صَوْلَجان
۴۱۲۳ ضَربَتِ فرعونْ ما را نیست ضَیْر لُطفِ حَقْ غالِب بُوَد بر قَهرِ غَیْر
۴۱۲۴ گَر بِدانی سِرِّ ما را ای مُضِل می‌رَهانیمان زِ رَنجْ ای کورْدل
۴۱۲۵ هین بیا زین سو بِبین کین اَرْغَنون می‌زَنَد یا لَیْتَ قَوْمی یَعْلَمون
۴۱۲۶ دادْ ما را دادِ حَقْ فرعونی‌یی نه چو فرعونیت و مُلْکَت فانی‌یی
۴۱۲۷ سَر بَر آر و مُلْک بینْ زنده وْ جَلیل ای شُده غِرِّه به مصر و رودِ نیل
۴۱۲۸ گَر تو تَرکِ این نَجِسْ خِرقه کُنی نیل را در نیلِ جانْ غَرقه کُنی
۴۱۲۹ هین بِدار از مصر ای فرعون دَست در میانِ مصرِ جانْ صد مصر هست
۴۱۳۰ تو اَنا ربٌ هَمی‌گویی به عام غافِل از ماهیَّتِ این هر دو نام
۴۱۳۱ رَبّْ بر مَربوب کِی لَرْزان بُوَد‌؟ کِی اَنادان بَندِ جسم و جانْ بُوَد‌؟
۴۱۳۲ نَکْ اَنا ماییم رَسته از اَنا از اَنایِ پُر بَلایِ پُر عَنا
۴۱۳۳ آن اَنایی بر تو ای سگ شوم بود در حَقِ ما دولَتِ مَحْتوم بود
۴۱۳۴ گَر نَبودیت این اَنایی کینه‌کَش کِی زَدی بر ما چُنین اِقْبالْ خَوش‌؟
۴۱۳۵ شُکرِ آنْک از دارِ فانی می‌رَهیم بر سَرِ این دارْ پَندَت می‌دهیم
۴۱۳۶ دارِ قَتلِ ما بُراقِ رِحلَت است دارِ مُلْکِ تو غُرور و غَفْلَت است
۴۱۳۷ این حَیاتی خُفْیه در نَقْشِ مَمات وان مَماتی خُفْیه در قِشْرِ حَیات
۴۱۳۸ می‌نِمایَد نورْ نار و نارْ نور وَرْنه دنیا کِی بُدی دارُالغُرور‌؟
۴۱۳۹ هین مَکُن تَعْجیل اَوَّل نیست شو چون غروب آری بَر آ از شَرقِ ضَوْ
۴۱۴۰ از اَناییِّ اَزَل دلْ دَنگ شُد این اَنایی سرد گشت و نَنگ شُد
۴۱۴۱ زان اَنایِ بی‌اَنا خوش گشت جان شُد جهانْ او از اّناییِّ جهان
۴۱۴۲ از اَنا چون رَست اکنون شُد اَنا آفرین‌ها بر اَنایِ بی عَنا
۴۱۴۳ کو گُریزان و اَنایی در پِی اَش می‌دَوَد چون دید وِیْ را بی وِیْ اَش
۴۱۴۴ طالِبِ اویی نگردد طالِبَت چون بِمُردی طالِبَت شُد مَطْلَبَت
۴۱۴۵ زنده‌یی کِی مُرده‌شو شوید تورا‌؟ طالِبی کِی مَطْلَبَت جویَد تورا‌؟
۴۱۴۶ اَنْدرین بَحثْ اَرْ خِرَد رَهْ‌بین بُدی فَخرِ رازی رازدانِ دین بُدی
۴۱۴۷ لیکْ چون مَنْ لَمْ یَذُقْ لَمْ یَدْرِ بود عقل و تَخْییلاتِ او حیرت فُزود
۴۱۴۸ کِی شود کَشف از تَفکُّر این اَنا آن اَنا مَکْشوف شُد بعد از فَنا
۴۱۴۹ می‌فُتَد این عقل‌ها در اِفْتِقاد در مَغا کیِّ حُلول و اِتِّحاد
۴۱۵۰ ای اَیازِ گشته فانی زِ اقْتِراب هَمچو اَخْتَر در شُعاعِ آفتاب
۴۱۵۱ بلکه چون نُطْفه مُبَدَّل تو به تَن نَزْ حُلول و اِتِّحادی مُفْتَتَن
۴۱۵۲ عَفْو کُن ای عَفْو در صندوقِ تو سابِقِ لُطْفی همه مَسْبوقِ تو
۴۱۵۳ من کِه باشم که بگویم عَفْو کُن‌؟ ای تو سُلْطان و خُلاصه یْ اَمرِ کُن
۴۱۵۴ من کِه باشم که بُوَم من با مَنَت‌؟ ای گرفته جُمله من‌ها دامَنَت

#دکلمه_مثنوی

0 پاسخ

دیدگاه خود را ثبت کنید

آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟
در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *