مثنوی مولانا – دفتر پنجم – بخش ۱۷۷ – تَفسیرِ گفتنِ ساحِرانْ فرعون را در وَقتِ سیاست با او که لا ضَیْرَ اِنّا اِلیٰ رَبِّنا مُنْقَلِبون
۴۱۲۲ | نَعْرهٔ لا ضَیْر بِشْنید آسْمان | چَرخ گویی شُد پِیِ آن صَوْلَجان | |
۴۱۲۳ | ضَربَتِ فرعونْ ما را نیست ضَیْر | لُطفِ حَقْ غالِب بُوَد بر قَهرِ غَیْر | |
۴۱۲۴ | گَر بِدانی سِرِّ ما را ای مُضِل | میرَهانیمان زِ رَنجْ ای کورْدل | |
۴۱۲۵ | هین بیا زین سو بِبین کین اَرْغَنون | میزَنَد یا لَیْتَ قَوْمی یَعْلَمون | |
۴۱۲۶ | دادْ ما را دادِ حَقْ فرعونییی | نه چو فرعونیت و مُلْکَت فانییی | |
۴۱۲۷ | سَر بَر آر و مُلْک بینْ زنده وْ جَلیل | ای شُده غِرِّه به مصر و رودِ نیل | |
۴۱۲۸ | گَر تو تَرکِ این نَجِسْ خِرقه کُنی | نیل را در نیلِ جانْ غَرقه کُنی | |
۴۱۲۹ | هین بِدار از مصر ای فرعون دَست | در میانِ مصرِ جانْ صد مصر هست | |
۴۱۳۰ | تو اَنا ربٌ هَمیگویی به عام | غافِل از ماهیَّتِ این هر دو نام | |
۴۱۳۱ | رَبّْ بر مَربوب کِی لَرْزان بُوَد؟ | کِی اَنادان بَندِ جسم و جانْ بُوَد؟ | |
۴۱۳۲ | نَکْ اَنا ماییم رَسته از اَنا | از اَنایِ پُر بَلایِ پُر عَنا | |
۴۱۳۳ | آن اَنایی بر تو ای سگ شوم بود | در حَقِ ما دولَتِ مَحْتوم بود | |
۴۱۳۴ | گَر نَبودیت این اَنایی کینهکَش | کِی زَدی بر ما چُنین اِقْبالْ خَوش؟ | |
۴۱۳۵ | شُکرِ آنْک از دارِ فانی میرَهیم | بر سَرِ این دارْ پَندَت میدهیم | |
۴۱۳۶ | دارِ قَتلِ ما بُراقِ رِحلَت است | دارِ مُلْکِ تو غُرور و غَفْلَت است | |
۴۱۳۷ | این حَیاتی خُفْیه در نَقْشِ مَمات | وان مَماتی خُفْیه در قِشْرِ حَیات | |
۴۱۳۸ | مینِمایَد نورْ نار و نارْ نور | وَرْنه دنیا کِی بُدی دارُالغُرور؟ | |
۴۱۳۹ | هین مَکُن تَعْجیل اَوَّل نیست شو | چون غروب آری بَر آ از شَرقِ ضَوْ | |
۴۱۴۰ | از اَناییِّ اَزَل دلْ دَنگ شُد | این اَنایی سرد گشت و نَنگ شُد | |
۴۱۴۱ | زان اَنایِ بیاَنا خوش گشت جان | شُد جهانْ او از اّناییِّ جهان | |
۴۱۴۲ | از اَنا چون رَست اکنون شُد اَنا | آفرینها بر اَنایِ بی عَنا | |
۴۱۴۳ | کو گُریزان و اَنایی در پِی اَش | میدَوَد چون دید وِیْ را بی وِیْ اَش | |
۴۱۴۴ | طالِبِ اویی نگردد طالِبَت | چون بِمُردی طالِبَت شُد مَطْلَبَت | |
۴۱۴۵ | زندهیی کِی مُردهشو شوید تورا؟ | طالِبی کِی مَطْلَبَت جویَد تورا؟ | |
۴۱۴۶ | اَنْدرین بَحثْ اَرْ خِرَد رَهْبین بُدی | فَخرِ رازی رازدانِ دین بُدی | |
۴۱۴۷ | لیکْ چون مَنْ لَمْ یَذُقْ لَمْ یَدْرِ بود | عقل و تَخْییلاتِ او حیرت فُزود | |
۴۱۴۸ | کِی شود کَشف از تَفکُّر این اَنا | آن اَنا مَکْشوف شُد بعد از فَنا | |
۴۱۴۹ | میفُتَد این عقلها در اِفْتِقاد | در مَغا کیِّ حُلول و اِتِّحاد | |
۴۱۵۰ | ای اَیازِ گشته فانی زِ اقْتِراب | هَمچو اَخْتَر در شُعاعِ آفتاب | |
۴۱۵۱ | بلکه چون نُطْفه مُبَدَّل تو به تَن | نَزْ حُلول و اِتِّحادی مُفْتَتَن | |
۴۱۵۲ | عَفْو کُن ای عَفْو در صندوقِ تو | سابِقِ لُطْفی همه مَسْبوقِ تو | |
۴۱۵۳ | من کِه باشم که بگویم عَفْو کُن؟ | ای تو سُلْطان و خُلاصه یْ اَمرِ کُن | |
۴۱۵۴ | من کِه باشم که بُوَم من با مَنَت؟ | ای گرفته جُمله منها دامَنَت |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!