مثنوی مولانا – دفتر پنجم – بخش ۱۹ – سَبَبِ آن که فَرَجی را نامْ فَرَجی نَهادَند از اَوَّل
| ۳۵۴ | صوفی‌یی بِدْرید جُبّه در حَرَج | پیشَش آمد بَعدِ بِدْریدَن فَرَج | |
| ۳۵۵ | کرد نامِ آن دَریده فَرَجی | این لَقَب شُد فاش زان مَردِ نَجی | |
| ۳۵۶ | این لَقَب شُد فاش و صافَش شیخ بُرد | مانْد اَنْدَر طَبْعِ خَلْقانْ حَرفِ دُرد | |
| ۳۵۷ | هم‌چُنین هر نامْ صافی داشته‌ست | اسم را چون دُردی‌یی بُگْذاشته‌ست | |
| ۳۵۸ | هر کِه گِلْ خواراست دُردی را گرفت | رَفت صوفی سویِ صافی ناشِکِفت | |
| ۳۵۹ | گفت لابُد دُرد را صافی بُوَد | زین دَلالَت دلْ به صَفْوَت می‌رَوَد | |
| ۳۶۰ | دُرْد عُسْر افتاد و صافَش یُسْرِ او | صاف چون خُرما و دُردی بُسْرِ او | |
| ۳۶۱ | یُسْر با عُسْراست هین آیِس مَباش | راه داری زین مَمات اَنْدَر مَعاش | |
| ۳۶۲ | روح خواهی؟ جُبّه بِشْکاف ای پسر | تا از آن صَفْوَت بَرآری زود سَر | |
| ۳۶۳ | هست صوفی آن کِه شُد صَفْوَت‌طَلَب | نَزْ لباسِ صوف و خیّاطیّ و دَب | |
| ۳۶۴ | صوفی‌یی گشته به پیشِ این لِئام | اَلْخیاطَه وَالْلِواطَه وَالسَّلام | |
| ۳۶۵ | بر خیالِ آن صَفا و نامِ نیک | رَنگْ پوشیدن نِکو باشد وَلیک | |
| ۳۶۶ | بر خیالَش گَر رَوی تا اَصْلِ او | نی چو عُبّادِ خیالِ تو به تو | |
| ۳۶۷ | دورْ باشِ غَیْرتَت آمد خیال | گِردْ بر گِردِ سَراپَرده‌یْ جَمال | |
| ۳۶۸ | بَسته هر جوینده را که راه نیست | هر خیالَش پیش می‌آید بیست | |
| ۳۶۹ | جُز مگر آن تیزکوشِ تیزْهوش | کِشْ بُوَد از جَیْشِ نُصْرت‌هاشْ جوش | |
| ۳۷۰ | نَجْهَد از تَخییل‌ها نی شَهْ شود | تیرِ شَهْ بِنْمایَد آن گَهْ رَهْ شود | |
| ۳۷۱ | این دلِ سَرگشته را تَدبیرْ بَخش | وین کَمان‌هایِ دوتو را تیرْ بَخش | |
| ۳۷۲ | جُرعهیی بَر ریختی زان خُفْیه جام | بر زمینِ خاکْ مِنْ کاْسِ الْکِرام | |
| ۳۷۳ | جَست بر زُلف و رُخ از جُرعه‌ش نِشان | خاک را شاهان هَمی‌لیسَنْد از آن | |
| ۳۷۴ | جُرعه حُسن است اَنْدَر خاکِ گَش | که به صد دل روز و شب می‌بوسی اَش | |
| ۳۷۵ | جُرعه خاک آمیز چون مَجْنون کُند | مَر تو را تا صافِ او خود چون کُند؟ | |
| ۳۷۶ | هر کسی پیشِ کُلوخی جامه‌چاک | که آن کُلوخ از حُسن آمد جُرعه‌ناک | |
| ۳۷۷ | جُرعهیی بر ماه و خورشید و حَمَل | جُرعهیی بر عَرش و کُرسیّ و زُحَل | |
| ۳۷۸ | جُرعه گوییش ای عَجَب یا کیمیا | که زِ آسیبَش بُوَد چندین بَها | |
| ۳۷۹ | جِدْ طَلَب آسیبِ او ای ذوفُنون | لا یَمَسُّ ذاکَ اِلَّا الْمُطْهَرون | |
| ۳۸۰ | جُرعهیی بر زَرّ و بر لَعْل و دُرَر | جُرعهیی بر خَمْر و بر نُقْل و ثَمَر | |
| ۳۸۱ | جُرعهیی بر رویِ خوبانِ لِطاف | تا چگونه باشد آن راواقِ صاف | |
| ۳۸۲ | چون هَمی مالی زبان را اَنْدَرین | چون شَوی چون بینی آن را بی زِ طین؟ | |
| ۳۸۳ | چون که وَقتِ مرگ آن جُرعه یْ صَفا | زین کُلوخِ تَنْ به مُردن شُد جُدا | |
| ۳۸۴ | آنچه می‌مانَد کُنی دَفْنَش تو زود | این چُنین زشتی بِدان چون گشته بود؟ | |
| ۳۸۵ | جانْ چو بی این جیفه بنماید جمال | من نَتانَم گفت لُطفِ آن وِصال | |
| ۳۸۶ | مه چو بی‌این ابر بِنْمایَد ضیا | شَرحْ نَتْوان کرد زان کار و کیا | |
| ۳۸۷ | حَبَّذا آن مَطْبَخِ پُر نوش و قَند | کین سَلاطینْ کاسه‌لیسانِ وِیْ اَند | |
| ۳۸۸ | حَبَّذا آن خَرمَنِ صَحرایِ دین | که بُوَد هر خَرمَن آن را دانه‌چین | |
| ۳۸۹ | حَبَّذا دریایِ عُمرِ بی‌غَمی | که بُوَد زو هفت دریا شَبنَمی | |
| ۳۹۰ | جُرعهیی چون ریخت ساقیّ اَلَست | بر سَرِ این شوره خاکِ زیردست | |
| ۳۹۱ | جوش کرد آن خاک و ما زان جوشِشیم | جُرعهیی دیگر که بَسْ بی‌کوشِشیم | |
| ۳۹۲ | گَر رَوا بُد ناله کردم از عَدَم | وَرْ نبود این گفتنی نَکْ تَنْ زدم | |
| ۳۹۳ | این بَیانِ بَطّ حِرْصِ مُنْثَنی‌ست | از خَلیل آموزْ کان بَطْ کُشتنی‌ست | |
| ۳۹۴ | هست در بَطْ غیرِ این بَسْ خیر و شَر | تَرسَم از فَوْتِ سُخَن‌هایِ دِگَر |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!