مثنوی مولانا – دفتر پنجم – بخش ۲۱ – در بَیانِ آن که لَطفِ حَق را همه کَس دانَد و قَهْرِ حَق را همه کَس داند و همه از قَهْرِ حَقْ گُریزانَند و به لُطفِ حَقْ دَرآویزان امّا حَق تَعالی قَهْرها را در لُطْف پنهان کرد و لُطفها را در قَهْر پنهان کرد نَعْلِ بازگونه و تَلْبیس و مَکْرِالله بود تا اَهْلِ تَمییز و یَنْظُرْ بِنورِ اللهْ از حالیبینان و ظاهِربینان جُدا شوند که لِیَبْلُوَکُمْ اَیُّکُمْ اَحْسَنُ عَمَلًا
۴۲۰ | گفت درویشی به درویشی که تو | چون بِدیدی حَضرتِ حَق را؟ بِگو | |
۴۲۱ | گفت بیچون دیدم امّا بَهْرِ قال | بازگویم مُخْتَصَر آن را مِثال | |
۴۲۲ | دیدَمَش سویِ چَپِ او آذَری | سویِ دستِ راستْ جویِ کَوْثَری | |
۴۲۳ | سوی چَپَّش بَسْ جهانسوز آتشی | سویِ دستِ راسْتَش جویِ خَوشی | |
۴۲۴ | سویِ آن آتش گُروهی بُرده دست | بَهْرِ آن کَوْثَر گروهی شاد و مَست | |
۴۲۵ | لیکْ لَعْبِ بازگونه بود سَخت | پیشِ پایِ هر شَقیّ و نیکْ بَخت | |
۴۲۶ | هر کِه در آتش هَمی رَفت و شَرَر | از میانِ آب بر میکرد سَر | |
۴۲۷ | هر کِه سویِ آب میرَفت از میان | او در آتش یافت میشُد در زمان | |
۴۲۸ | هر کِه سویِ راست شُد و آبِ زُلال | سَر زِ آتش بَرزَد از سویِ شِمال | |
۴۲۹ | وان کِه شُد سویِ شِمالِ آتشین | سَر بُرون میکرد از سوی یَمین | |
۴۳۰ | کَم کسی بر سِرّ این مُضْمَر زَدی | لاجَرَم کَم کَس در آن آذر شُدی | |
۴۳۱ | جُز کسی که بر سَرَش اِقْبال ریخت | کو رَها کرد آب و در آتش گُریخت | |
۴۳۲ | کرده ذوقِ نَقْد را مَعْبودْ خَلْق | لاجَرَم زین لَعْبْ مَغْبون بود خَلْق | |
۴۳۳ | جَوْقْجَوْق وصَفْ صَف از حِرْص و شِتاب | مُحْتَرِز ز آتشْ گُریزان سویِ آب | |
۴۳۴ | لاجَرَم ز آتش بَرآوَرْدند سَر | اِعْتِبارَ الِاْعتبار ای بیخَبَر | |
۴۳۵ | بانگ میزد آتش ای گیجانِ گول | من نِیَم آتش مَنَم چَشمه یْ قَبول | |
۴۳۶ | چَشمْبَندی کردهاند ای بینَظَر | در من آی و هیچ مَگْریز از شَرَر | |
۴۳۷ | ای خَلیل این جا شَرار و دود نیست | جُز که سِحْر و خُدْعهٔ نِمْرود نیست | |
۴۳۸ | چون خَلیلِ حَقْ اگر فَرزانهیی | آتشْ آبِ توست و تو پَروانهیی | |
۴۳۹ | جانِ پَروانه هَمیدارد نِدا | کِی دَریغا صد هزارَم پَر بُدی | |
۴۴۰ | تا هَمی سوزید ز آتش بیاَمان | کوریِ چَشم و دلِ نامَحْرَمان | |
۴۴۱ | بر من آرَد رَحْمْ جاهِل از خَری | من بَرو رَحْم آرم از بینِشوَری | |
۴۴۲ | خاصه این آتش که جانِ آبهاست | کارِ پَروانه به عکسِ کارِ ماست | |
۴۴۳ | او بِبینَد نور و در ناری رَوَد | دلْ بِبینَد نار و در نوری شود | |
۴۴۴ | این چُنین لَعْب آمد از رَبّ جَلیل | تا بِبینی کیست از آلِ خَلیل | |
۴۴۵ | آتشی را شَکلِ آبی دادهاند | وَنْدَر آتش چَشمهیی بُگْشادهاند | |
۴۴۶ | ساحِری صَحْنِ بِرِنْجی را به فَن | صَحْنِ پُر کِرمی کُند در اَنْجُمَن | |
۴۴۷ | خانه را او پُر زِ گَزْدُمها نِمود | از دَمِ سِحْر و خود آن گَزْدُم نبود | |
۴۴۸ | چون که جادو مینِمایَد صد چُنین | چون بُوَد دَستانِ جادوآفرین؟ | |
۴۴۹ | لاجَرَم از سِحْرِ یَزدانْ قَرنْ قَرن | اَنْدَر افتادند چون زَنْ زیرْ پَهْن | |
۴۵۰ | ساحِرانْشان بَنده بودند و غُلام | اَنْدَر اُفتادند چون صَعْوه به دام | |
۴۵۱ | هین بِخوان قُرآن بِبین سِحْرِ حَلال | سَرنِگونی مَکْرهایِ کَالْجِبال | |
۴۵۲ | من نِیَم فرعونْ کآیَم سویِ نیل | سویِ آتش میرَوَم من چون خَلیل | |
۴۵۳ | نیست آتش هست آن ماءِ مَعین | وان دِگَر از مَکْرِ آبِ آتَشین | |
۴۵۴ | بَسْ نِکو گفت آن رَسولِ خوشْجَواز | ذَرّهیی عَقْلَت بِهْ از صَوْم و نماز | |
۴۵۵ | زان که عَقلَت جوهراست این دو عَرَض | این دو در تَکْمیل آن شُد مُفْتَرَض | |
۴۵۶ | تا جَلا باشد مَر آن آیینه را | که صَفا آید زِ طاعَتْ سینه را | |
۴۵۷ | لیکْ گر آیینه از بُنْ فاسِد است | صَیْقلْ او را دیر باز آرَد به دست | |
۴۵۸ | وان گُزین آیینه که خوش مَغْرِس است | اندکی صَیْقل گَری آن را بَس است |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!