مثنوی مولانا – دفتر پنجم – بخش ۲۴ – در بَیانِ آن که هیچ چَشمِ بدی آدمی را چُنان مُهْلِک نیست که چَشمِ پَسَندِ خویشتن مگر که چَشمِ او مُبَدَّل شُده باشد به نورِ حَق که بی یَسْمَع و بی یُبْصِر و خویشتنِ او بی‌خویشتن شُده
| ۴۹۸ | پَرّ طاووسَت مَبین و پایْ بین | تا که سُؤءُ الْعَیْن نَگْشایَد کَمین | |
| ۴۹۹ | که بِلَغْزَد کوه از چَشمِ بَدان | یُزْلِقونَکْ از نُبی بَر خوان بِدان | |
| ۵۰۰ | اَحمَدِ چون کوه لَغْزید از نَظَر | در میانِ راهْ بی‌گِلْ بی‌مَطَر | |
| ۵۰۱ | در عَجَب دَرمانْد کین لَغْزِش زِ چیست؟ | من نَپِنْدارم که این حالت تَهی‌ست | |
| ۵۰۲ | تا بِیامَد آیَت و آگاه کرد | کان زِ چَشمِ بَد رَسیدَت وَزْ نَبَرد | |
| ۵۰۳ | گَر بُدی غیرِ تو دَردَم لا شُدی | صَیْدِ چَشم و سُخْرهٔ اِفْنا شُدی | |
| ۵۰۴ | لیکْ آمد عِصْمَتی دامَن‌کَشان | وین که لَغْزیدی بُد از بَهْرِ نِشان | |
| ۵۰۵ | عِبْرَتی گیر اَنْدَر آن کُهْ کُن نِگاه | بَرگِ خود عَرضه مَکُن ای کَم زِ کاه |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!