مثنوی مولانا – دفتر پنجم – بخش ۲۵ – تَفسیرِ وَ اِنْ یَکادُ الَّذینَ کَفَروا لِیُزْلِقونَکَ بِاَبْصارِهِم
| ۵۰۶ | یا رَسولَ‌اللهْ در آن نادی کَسان | می‌زَنَند از چَشمِ بَد بر کَرکَسان | |
| ۵۰۷ | از نَظَرْشان کَلّهٔ شیرِ عَرین | وا شِکافَد تا کُند آن شیرْ اَنین | |
| ۵۰۸ | بر شُتُر چَشم اَفْکَند هَم‌چون حِمام | وان گَهان بِفْرستَد اَنْدَر پِیْ غُلام | |
| ۵۰۹ | که بُرو از پیهِ این اُشتُر بِخَر | بینَد اُشتُر را سَقَط او راهْ بر | |
| ۵۱۰ | سَر بُریده از مَرَض آن اُشْتُری | کو به تَگْ با اسب می‌کردی مِری | |
| ۵۱۱ | کَزْ حَسَد وَزْ چَشمِ بَد بی‌هیچ شک | سَیْر و گَردِش را بِگَردانَد فَلَک | |
| ۵۱۲ | آبْ پنهان است و دولابْ آشکار | لیکْ در گَردِش بُوَد آبْ اَصلِ کار | |
| ۵۱۳ | چَشمِ نیکو شُد دَوایِ چَشمِ بَد | چَشمِ بَد را لا کُند زیرِ لَگَد | |
| ۵۱۴ | سَبْقْ رَحمَت‌راست و او از رَحمَت است | چَشمِ بَد مَحصولِ قَهْر و لَعْنَت است | |
| ۵۱۵ | رَحمَتَش بر نِقْمَتَش غالِب شود | چیره زین شُد هر نَبی بر ضِدّ خَود | |
| ۵۱۶ | کو نتیجه‌یْ رَحمَت است و ضِدّ او | از نتیجه یْ قَهْر بود آن زشت‌رو | |
| ۵۱۷ | حِرْصِ بَطْ یکتاست این پنجاه تاست | حِرْصِ شَهْوت مار و مَنْصِب اَژدَهاست | |
| ۵۱۸ | حِرْصِ بَط از شَهوتِ حَلق است و فَرْج | در ریاست بیست چندان است دَرْج | |
| ۵۱۹ | از اُلوهیَّت زَنَد در جاهْ لاف | طامِعِ شرکت کجا باشد مُعاف | |
| ۵۲۰ | زَلَّتِ آدم زِ اِشْکَم بود و باه | وانِ اِبْلیس از تکَبُّر بود و جاه | |
| ۵۲۱ | لاجَرَم او زود اِسْتِغْفار کرد | وآن لَعین از توبه اِسْتِکبار کرد | |
| ۵۲۲ | حِرْصِ حَلْق و فَرْج هم خود بَدرَگی‌ست | لیکْ مَنْصِب نیست آن اِشْکستگی‌ست | |
| ۵۲۳ | بیخ و شاخِ این ریاست را اگر | باز گویم دَفتری باید دِگَر | |
| ۵۲۴ | اسبِ سَرکَش را عَرَب شَیطانْش خوانْد | نی سَتوری را که در مَرعی بِمانْد | |
| ۵۲۵ | شَیطَنَت گَردن کَشی بُد در لُغَت | مُسْتَحَقِ لَعْنَت آمد این صِفَت | |
| ۵۲۶ | صد خورَنده گُنجَد اَنْدَر گِردِ خوان | دو ریاست‌جو نگُنجَد در جهان | |
| ۵۲۷ | آن نخواهد کین بُوَد بر پُشتِ خاک | تا مَلِک بُکْشَد پدر را زِ اشْتِراک | |
| ۵۲۸ | آن شنیدستی که اَلْمُلْکُ عَقیم؟ | قَطْعِ خویشی کرد مُلْکَت‌جو زِ بیم | |
| ۵۲۹ | که عَقیم است و وِرا فرزند نیست | هَمچو آتش با کَسَش پیوند نیست | |
| ۵۳۰ | هر چه یابد او بِسوزَد بَر دَرَد | چون نَیابَد هیچ خود را می‌خورَد | |
| ۵۳۱ | هیچ شو وا رَهْ تو از دَندانِ او | رَحْم کَم جو از دلِ سِندانِ او | |
| ۵۳۲ | چون که گشتی هیچ از سِندان مَتَرس | هر صَباح از فَقرِ مُطْلَق گیر دَرس | |
| ۵۳۳ | هست اُلوهیَّت رَدایِ ذوالْجَلال | هر کِه دَر پوشَد بَرو گردد وَبال | |
| ۵۳۴ | تاج از آنِ اوست آنِ ما کَمَر | وایِ او کَزْ حَدّ خود دارد گُذَر | |
| ۵۳۵ | فِتْنهٔ توست این پَر طاووسی‌اَت | کِه اشْتِراکَت باید و قُدّوسی‌اَت |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!