مثنوی مولانا – دفتر پنجم – بخش ۲۸ – در بَیانِ قَوْلِ رَسول عَلَیْهِ‌السَّلام لا رَهْبانیَّةَ فِی‌الْاِسْلام
| ۵۷۴ | بَر مَکَن پَر را و دلْ بَر کَن ازو | زان که شَرطِ این جِهاد آمد عَدو | |
| ۵۷۵ | چون عَدو نَبْوَد جِهاد آمد مُحال | شَهوتَت نَبْوَد نباشد اِمْتِثال | |
| ۵۷۶ | صَبر نَبْوَد چون نباشد مَیْلِ تو | خَصْم چون نَبْوَد چه حاجَتْ حَیْلِ تو؟ | |
| ۵۷۷ | هین مَکُن خود را خَصی رَهْبان مَشو | زان که عِفَّت هست شَهْوت را گِرو | |
| ۵۷۸ | بی‌هوا نَهی از هوا ممکِن نبود | غازی‌یی بر مُردگان نَتْوان نِمود | |
| ۵۷۹ | اَنْفِقوا گفته‌ست پَس کَسْبی بِکُن | زان که نَبْوَد خَرجْ بی‌دَخْلِ کُهُن | |
| ۵۸۰ | گر چه آوَرْد اَنْفِقوا را مُطْلَق او | تو بِخوان که اِکْسِبوا ثُمَّ انْفِقوا | |
| ۵۸۱ | هم‌چُنان چون شاه فَرمود اِصْبِروا | رَغْبَتی باید کَزْآن تابی تو رو | |
| ۵۸۲ | پَس کُلُوا از بَهْرِ دامِ شَهْوت است | بَعد ازان لاتُسْرِفوا آن عِفَّت است | |
| ۵۸۳ | چون که مَحْمولٌ بِهِ نَبْوَد لَدَیْه | نیست ممکنْ بودِ مَحمولٌ عَلَیْه | |
| ۵۸۴ | چون که رنجِ صَبر نَبْوَد مَر تورا | شَرط نَبْوَد پَس فرونایَد جَزا | |
| ۵۸۵ | حَبَّذا آن شَرط و شادا آن جَزا | آن جَزایِ دل‌نَوازِ جانْ‌فَزا |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!