مثنوی مولانا – دفتر پنجم – بخش ۳۰ – دَر تَفسیرِ قولِ رَسول عَلَیْهِالسَّلام ما ماتَ مَنْ ماتَ اِلّا وَ تَمَنّی اَنْ یَموتَ قَبْلَ ما ماتَ اِنْ کانَ بَرّا لِیَکونَ اِلی وُصُولِ الْبرِ اَعْجَلَ وَ انْ کانَ فاجِراَ لِیَقلَّ فُجُورُهُ
۶۰۴ | زین بِفَرمودهست آن آگَهْ رَسول | که هر آن کِه مُرد و کرد از تَنْ نُزول |
۶۰۵ | نَبْوَد او را حَسْرتِ نُقلان و مَوْت | لیکْ باشد حَسْرتِ تَقْصیر و فَوْت |
۶۰۶ | هر کِه میرَد خود تَمَنّی باشَدَش | که بُدی زین پیشْ نَقْلِ مَقْصدَش |
۶۰۷ | گَر بُوَد بَد تا بَدی کمتر بُدی | وَرْ تَقی تا خانه زوتَر آمدی |
۶۰۸ | گوید آن بَد بیخَبَر میبودهام | دَمْ به دَم من پَرده میاَفْزودهام |
۶۰۹ | گَر ازین زوتَر مرا مَعْبَر بُدی | این حِجاب و پَردهام کمتر بُدی |
۶۱۰ | از حَریصی کَم دَران رویِ قَنوع | وَزْ تکَبُّر کَم دَران چهرهیْ خُشوع |
۶۱۱ | همچُنین از بُخْلْ کَم دَر رویِ جود | وَزْ بِلیسی چهرهٔ خوبِ سُجود |
۶۱۲ | بَر مَکَن آن پَرّ خُلْد آرای را | بَر مَکَن آن پَرّ رَهْپیْمای را |
۶۱۳ | چون شنید این پَنْد در وِیْ بِنْگَریست | بَعد از آن در نوحه آمد میگریست |
۶۱۴ | نوحه و گریه یْ درازِ دَردْمَند | هر کِه آن جا بود بر گِریهش فَکَند |
۶۱۵ | وان کِه میپُرسید پَر کَندن زِ چیست؟ | بیجوابی شُد پَشیمان میگِریست |
۶۱۶ | کَزْ فُضولی من چرا پُرسیدَمَش؟ | او زِ غَمْ پُر بود شورانیدَمَش |
۶۱۷ | میچَکید از چَشمِ تَر بر خاکْ آب | اَنْدَر آن هر قَطره مُدْرَج صد جواب |
۶۱۸ | گریهٔ با صِدقْ بر جانها زَنَد | تا که چَرخ و عَرش را گریان کُنَد |
۶۱۹ | عقل و دلها بیگُمانی عَرشیاَند | در حِجاب از نورِ عَرشی میزی اَند |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!