مثنوی مولانا – دفتر پنجم – بخش ۳۱ – در بیانِ آن که عقل و روح در آب و گِلْ مَحْبوس‌اَند هَمچو هاروت و ماروت در چاهِ بابِل
| ۶۲۰ | هَمچو هاروت و چو ماروت آن دو پاک | بَسته‌اَند این جا به چاهِ سَهْمناک | |
| ۶۲۱ | عالَمِ سُفْلیّ و شَهْوانی دَرَنْد | اَنْدَرین چَهْ گشته‌اند از جُرمْ‌بَنْد | |
| ۶۲۲ | سِحْر و ضِدِ سِحْر را بی‌اِخْتیار | زین دو آموزَنْد نیکان و شِرار | |
| ۶۲۳ | لیکْ اَوَّل پَندْ بِدْهَندَش که هین | سِحْر را از ما مَیاموز و مَچین | |
| ۶۲۴ | ما بیاموزیم این سِحْر ای فُلان | از برایِ اِبْتِلا و اِمْتِحان | |
| ۶۲۵ | کِامْتِحان را شَرط باشد اِخْتیار | اِخْتیاری نَبْوَدَت بی‌اِقْتِدار | |
| ۶۲۶ | مَیْل‌ها هَمچون سگانِ خُفته‌اَند | اَنْدَریشان خیر و شَر بِنْهُفته‌اند | |
| ۶۲۷ | چون که قُدرت نیست خُفتَند این رَدِه | هَمچو هیزُم‌پاره‌ها و تَنْ‌زَده | |
| ۶۲۸ | تا که مُرداری دَرآیَد در میان | نَفْخِ صورِ حِرْص کوبَد بر سگان | |
| ۶۲۹ | چون در آن کوچه خَری مُردار شُد | صد سگِ خُفته بِدان بیدار شُد | |
| ۶۳۰ | حِرْص‌هایِ رَفته اَنْدَر کَتْمِ غَیْب | تاخْتَن آوَرْد سَر بَر زَد زِ جَیْب | |
| ۶۳۱ | موبه مویِ هر سگی دَندان شُده | وَزْ برایِ حیله دُمْ جُنبان شُده | |
| ۶۳۲ | نیمِ زیرَش حیله بالا آن غَضَب | چون ضَعیفْ آتش که یابَد او حَطَب | |
| ۶۳۳ | شُعلهْ شُعله می‌رَسَد از لامَکان | می‌رَوَد دودِ لَهَب تا آسْمان | |
| ۶۳۴ | صد چُنین سگ اَنْدَرین تَنْ خُفته‌اند | چون شِکاری نیستْشان بِنْهُفته‌اند | |
| ۶۳۵ | یا چو بازانَنْد و دیده دوخته | در حِجاب از عشقِ صَیْدی سوخته | |
| ۶۳۶ | تا کُلَه بَردارَد و بیند شِکار | آن گَهان سازد طَوافِ کوهْسار | |
| ۶۳۷ | شَهْوتِ رَنْجور ساکِن می‌بُوَد | خاطِر او سویِ صِحَّت می‌رَوَد | |
| ۶۳۸ | چون بِبینَد نان و سیب و خَربُزه | در مَصاف آید مَزِه وْ خَوْفِ بَزه | |
| ۶۳۹ | گَرْ بُوَد صَبّار دیدنْ سودِ اوست | آن تَهَیُّج طَبْعِ سُستَش را نِکوست | |
| ۶۴۰ | وَرْ نباشد صَبر پَس نادیده بِهْ | تیرْ دورْ اَوْلی زِ مَردِ بی‌زِرِه |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!