مثنوی مولانا – دفتر پنجم – بخش ۳۶ – صِفَتِ کُشتَنِ خَلیل عَلَیْه‌الْسَّلام زاغ را که آن اِشارات به قَمْعِ کدام صِفَت بود از صِفاتِ مَذمومهٔ مُهْلِکه در مُرید
| ۷۶۵ | این سُخَن را نیست پایان و فَراغ | ای خَلیلِ حَق چرا کُشتی تو زاغ؟ | |
| ۷۶۶ | بَهْرِ فرمان حِکْمَتِ فرمان چه بود؟ | اندکی زَاسْرارِ آن باید نِمود | |
| ۷۶۷ | کاغْ کاغ و نَعْرهٔ زاغِ سیاه | دایِما باشد بَدَن را عُمرخواه | |
| ۷۶۸ | هَمْچو اِبْلیس از خدایِ پاکِ فَرد | تا قیامت عُمرِ تَنْ دَرخواست کرد | |
| ۷۶۹ | گفت اَنْظِرْنی اِلی یَوْمِ اَلْجَزا | کاشکی گفتی که تُبْنا رَبَّنا | |
| ۷۷۰ | عُمرِ بی توبه همه جان کَندن است | مرگِ حاضِرْ غایِب از حَق بودن است | |
| ۷۷۱ | عُمر و مرگْ این هر دو با حَقْ خَوش بُوَد | بی‌خدا آبِ حَیاتْ آتَش بُوَد | |
| ۷۷۲ | آن هم از تاثیرِ لَعْنَت بود کو | در چُنان حَضرت هَمی‌شُد عُمرجو | |
| ۷۷۳ | از خدا غیرِ خدا را خواستن | ظَنّ اَفْزونی‌ست و کُلّی کاستن | |
| ۷۷۴ | خاصه عُمری غَرقْ در بیگانگی | در حُضورِ شیرْ روبَه‌شانِگی | |
| ۷۷۵ | عُمر بیشَم دِهْ که تا پَس‌تَر رَوَم | مَهْلَم اَفْزون کُن که تا کمتر شَوَم | |
| ۷۷۶ | تا که لَعْنَت را نِشانه او بَوَد | بَد کسی باشد که لَعْنَت‌جو بُوَد | |
| ۷۷۷ | عُمرْ خوش در قُربْ جانْ پَروردَن است | عُمرِ زاغ از بَهْرِ سَرگین خوردن است | |
| ۷۷۸ | عُمرْ بیشَم دِهْ که تا گُه می‌خورَم | دایم اینَم دِهْ که بَس بَدگوهرَم | |
| ۷۷۹ | گرنه گُه خوار است آن گَنْده‌دَهان | گویدی کَزْ خویِ زاغَم وا رَهان |
تعقیب
[…] […]
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!